BACK!!!

En toen zat ik opeens weer op de boot door de amsterdamse grachten met mijn vriendinnetjes!!...

Dit vanwege de reden van mijn terugkomst: het trouwen, en daarvoor haar vrijgezellenfeestje, van mijn goede vriendinnetje Chrissie...

Heel gek om terug te zijn. Het is echt een beetje wennen, heel anders dan mijn vorige reizen. Zo'n intense periode, met zo veel indrukken en met zoveel overgave beleefd, laat je niet zomaar los...

Maar beetje bij beetje begint de rust in mijn hoofd weer terug te keren, geniet ik van ieder weer te kunnen zien en gewoon "eventjes bellen"..... Nu op naar een huis in Amsterdam!!!!

Tweede afscheid.... Mumbai...

Ook aan mijn leventje in Mumbai kwam een einde...

Ik had dinsdagavond nog een klein afscheidsborreltje, erg gezellig..

Tess, ik, Laura, de drie dutchies

En woensdag mijn laatste vergadering in the office met Lee, Patricia voor de overdracht aan de nieuwe volunteers! Ik had hen al in Nareshwadi op de healthdag ontmoet en deels ingelicht. Een meisje, Sandra, uit de USA en ook een Indisch meisje Leena!! Wat een asset! Hoe anders gaat de ervaring van Sandra zijn... Een engels sprekende nurse en samenwerken met Leena die niet alleen kan vertalen, maar je ook over de cultuur kan inlichten...

Lee en Patricia

Het eerste afscheid...... Nareshwadi

Tja, uitgerust thuis gekomen om 3 uur snachts, maar toen de volgende ochtend vroeg op voor mijn allerlaatste tripje Nareshwadi....... Terwijl wij nog in een bergzonnetje zaten, was de monsoon inmiddels ECHT losgebarsten in Mumbai, dus de tocht naar Nareshwadi duurde meteen een dik uur langer vanwege alle grote gaten en chaos op de weg.

Maar ook: ik herkende het landschap en ook de school nu echt niet meer, zo GROEN!!!!!

De georganiseerde Healthdag was een groot succes en ook broodnodig, want de eerste stront lag al lekker unflushed te stinken in de plees...

Het was heerlijk om te zien dat Reena, de persoon over wie ik eerder vertelde, die nu meer tijd gekregen heeft om vanuit Mumbai de sociale zaken op zich te nemen en in wie ik veel vertrouwen heb... de touwtjes goed in handen had.

Bijna nog heerlijker was het om te zien hoe adequaat de nurse rondliep.

En de wc's dus... hier eindelijk de before/after pics!

Waar dit vroeger stond, staat nu dit!

Maar ja, toen kwam toch echt het moment dat ik afscheid moest nemen... Nadat ze wel doorhadden dat "don't go" niet ging werken, werd het "Anna didi, come back!"... als ik dan riep "I try", was het meteen "no try, promise! Promise!"... Ik werd aan alle kanten vast en tegengehouden. Hartverscheurend...., maar gelukkig ook heel onwerkelijk, ik kon het gewoon niet beseffen dat het de laatste keer zou zijn.

Paradijslijk India...

Ik dacht in mijn "pied a tierre" al in een soort van Frans paradijs in India terrecht te zijn gekomen... elke dag (dat het niet regende..) zo'n zonsondergang vanaf het terras....

Maar het kon nog meer ZEN! Mijn ticket inmiddels al 3 keer verzet naar later (een vierde zou nog volgen..), hadden we tijd voor nog één lang weekendje weg...

Ik werd door Baud (eh ja... I confess... die "pied a terre" was dus gewoon keihard samenwonen met mijn franse liefde..) meegenomen naar Rishikesh, een plaatstje 6-7 (of 9...) uur ten noorden van Delhi, tegen de Himalaya aan om daar ongegeneerd uiterst luxe te CHILLEN in het Ananda resort. De bergen, het groen, de RUST, vogeltjes horen zingen, het uitzicht... een zwembad, lekker eten, een spa, fitness en duizenden massages om uit te kiezen... Need I say more?

De hele sfeer was zo ontzettend rustgevend, dat we allebei echt moesten slikken toen we een bezoek aan Rishikesh gingen brengen, 20 km de berg naarbeneden. Back to India! Getoeter, getrek, al die drukte... En dan was Rishikesh eigenlijk nog opvallend schoon. Het een soort nette versie van Varanasi, eerder bezocht met Annemieke, ook een heilige stad aan de Ganges, maar zou het de invloed van de bergen zijn? Een stuk rustiger en vooral schoner. Het gaf me dan ook niet dezelfde vibes als Varanasi, maar leverde uiteraard wel weer mooie plaatjes op...

De terugreis per auto naar het vliegveld in Delhi verliep iets minder soepel, daar stond normaal 6-7 uur voor, maar wij deden dus 9!! uur over 250 km....45 min voor vertrek van onze vlucht kwamen we op het uiterste nippertje het vliegveld binnenrijden...

Maar dat kon de happy vibes niet drukken, uiterst vrolijk en uitgerust kwam ik terug in Mumbai.......

JEEEHAAAA!! en heftige shit

Zondag maakte ik weer een tripje Nareshwadi, school is nu officieel begonnen, heerlijk om weer meer kinderen te zien! Mijn schatje Varsha was er nog steeds niet helaas, maar het was zo fijn om de oude vertrouwde gezichtjes weer te zien. Ben blij dat ik toch nog een keertje terug mag volgende week voor de healthdag.....

Ook supernieuws, want er was ook een ENGELS SPREKENDE nurse mee om te kijken of ze er wilde werken (ja!!), ze heeft 30 jaar ervaring, was kordaat, assertief, en geinteresseerd in alle kinders en alles wat er omheen gebeurde. Had al meteen goede plannen voor de nutritie "I'll teach them".... Het klinkt misschien wat dramatisch, maar kan echt niet in woorden omschrijven wat een goed gevoel dit geeft en hoe blij wij hier allen mee zijn.
Net voordat we weg gingen druppelden er al 3 kinderen naar de medical room. Bij eentje lag de teen er half af, maar zij wist t allemaal snel te verbinden. Het was weer een ware kriem om transport naar het ziekenhuis te regelen etc, maar het was geweldig te zien hoe zij de kinderen aanpakte. Ik ga met een zoveel geruster en tevredener hart naar huis straks!

Op ons tripje naar huis sloeg mijn jubelstemming helaas eventjes volledig om toen ik iets nogal heftigs meemaakte.
We waren eventjes gestopt bij wegrestaurantje en hoorde toen enorme knal, dacht dat het een bus was die wat verloor oid, maar toen bleek het toch een ongeluk te zijn.
Ik hield mijn hart al vast toen ik erheen rende...... dokter-gevoelens meteen weer boven...
Het was een motorongeluk. De jongen hing al slap en onhandig in iemands armen die zijn volledig bloedend gezicht bijelkaar hield, als ie wervel fracturen had, waren die nu in ieder geval volledig doorgescheurd. En uiteraard droeg hij geen helm....
In plaats van zich meer om het slachtoffer te bekommeren, liet hij hem half vallen (zo slap als een lijk...) toen hij boos ging worden op de omstanders of de dader. Toen ik dichter bij kwam, raapte hij hem wel weer op en sleurde hem over de grond een dichtbijzijnde auto in waar hij in LETTERLIJKE zin ingePROPT werd op de achterbank. Gewoon alsof het een onhandig pakketje dekens was ofzo, de benen lagen in zo'n onmogelijk benarde positie dat elk botje wel gebroken moest zijn... Onze nurse was ook bij deze scene en deed eigenlijk niets, wat mij ook terughoudend maakte. Je voelt toch een cultuur barriere.. Wat KAN je ook doen? Niet communiceren en stabiele zij, etc etc, heeft geen zin, want in India uiteraard niks geen "wachten op een ambulance of ambu-heli"... Ik vroeg of hij nog een pols had, waarop er ja werd gezegd, maar ik betwijfel het ten zeerste.
Toen gingen ze zich eerst nog even uitgebreid over de motor bekommeren en ruzie staan maken. Het enige wat ik kon doen was "jaldi jaldi" roepen: schiet op, die jongen moet asap naar een ziekenhuis!!! Toen stapten er nog zo'n 8 anderen die auto in (ik overdrijf niet), 5 voorin, 3 boven op die jongen in de achterbank en reden ze weg..

Ik voelde me zo machteloos en begon natuurlijk meteen te malen "had ik niet, moest ik niet?" ... Ik was echt behoorlijk aangeslagen, je voelt je toch deels verantwoordelijk als een dokter en zo'n heftige mens onterende scene had ik nog niet eerder gezien, alsof het een aangereden hert was ofzo..

Rationeel gezien weet ik wel dat ik niets had kunnen betekenen, die jongen zat ongetwijfeld vol interne bloedingen, zonder helm waarschinlijk niets van zijn schedel meer intakt.. maar toch!

Accepteren mijne heren...

Moet nu haasten naar ons "farewell-diner" bij de Somaiya's.... Bleeehhh, ik wil helemaal nog niet aan afscheid denken!!
Ook geen foto's dus deze keer, dat lukt ook niet zo handig in een cybercafe.. misschien later nog. liefs

Nieuwe Vibes!

Eindelijk zit er weer schot in de zaak!
Toen ik voorstelde mijn ticket (weer) te verzetten om die eerder genoemde healthdag nog op poten te zetten, was daar wel oor naar. Gelukkig kon ik ze nu met goede reden dwingen NU te bellen, NU te regelen dat het ook ECHT zou gebeuren, want ik moest ticket regelen en moest er dan tenslotte een huwelijk voor missen. Dat werkte! Jippie! Dus naar alle waarschijnlijkheid maandag 25 juni nog een healthdag op de valreep waarin tegelijkertijd met de leraren de sociale kant van de zaak wil discussieren. Ik heb nu de school zover gekregen iemand meer tijd te geven om zich hiervoor in te zetten als ik weg ben. Dus hopelijk kan ik dat nog net een eerst (nodig) zetje in de rug geven.
Ik moet natuurlijk maar weer afwachten of het daadwerkelijk gaat gebeuren, maar ik heb duidelijk gemaakt er aardig wat voor op te geven, dus al is en blijft het India, ik heb goede hoop!

En dan ziet het er nu ook echt uit dat er EINDELIJK een nurse gaat komen (hier zijn we al vanaf moment 1 dat ik er ben mee bezig), zondag staat er weer een Nareshwadi trip op t plan en dan mag ik haar rondshowen. Wie weet, kan ik deze 2 weken nog heel wat bewerkstelligen! Feels good!!!! Zo veel beter met deze hernieuwde positieve vibes weg te gaan dan de onvoeldoeningevende dip waarin ik mij een paar weken geleden nog bevond.
Eigenlijk zou ik vanavond al op het vliegtuig stappen.....

Ondertussen ook veel genieten van een ander deel van Mumbai-living... Gister farewell champoepel diner met Stacie en Lee op t dakterras van mijn nieuwe stek, omdat Stace wel vanavond naar Amerika vliegt voor 6 weken vakantie... Gek idee dat ik haar niet meer elke dag gemiddeld zo'n 3-5 keer zal spreken... (werkten erg close samen!)... de eerste stappen naar t einde en het afscheid dus. Heel heel heel onwerkelijk, wil er niet aan denken!


Rode lichtjes zijn nog van de "french red party"

Zo gaat dat hier in India... EN jubelen!!!

Ik had een mega gejinxte trip naar Nareshwadi.... Long story, maar de heenreis duurde 6 uur ipv de normale 3... (EN halverwege de reis hoorde we ook dat de mensen met wie we vergadering hadden er niet zouden zijn..... fijn!)

Maar wel weer een indische ervaring rijker, want filerijden.. dat doe je zo:
Bij te lang stil staan: manoevreer je auto in alle mogelijke bochten met behulp van veel getoeter achteruit om vervolgens de eerstvolgende opening naar de andere kant van de weg te vinden.
Rijd dan op full speed tegen t verkeer in de file voorbij (ja, in Nederland heet dat spookrijden, maar we zijn in India...), pas op voor de vrachtwagens; TOETER!!


Helaas verging ook dat ons niet soepel deze rit... De wegenpolitie is er natuurlijk alleen wanneer je hem net NIET nodig hebt.... Voila... dus een hele reeks auto's moest MIDDEN op de highway, vrachtwagens ontwijkend, weer U-turnen, om vervolgens het hele ingehaalde stuk weer terug te rijden, je weer door die opening te manoevreren... en de file nog eens dunnetjes over te doen, HOEZEE!

Toch kwam ik na een totaal van 10 uur auto vandaag (and still to go..) uiterst content terug van mijn reisje.....
Er werd druk verbouwd nog net voordat de school echt start.... en jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! Ik heb nog nooit in mijn leven zo gejubeld om WC's!!!!
Ik heb foto's gemaakt, maar wil nog even wachten tot mijn trip volgende week als het echt klaar moet zijn, dan paste ik een goede before and after!!
Nu de maintenance nog, maar wat voelt dit goed om dit toch voor mekaar gekregen te hebben!!!!

Het zorgt ook meteen weer voor allerlei nieuwe vibes..... NU zou een health dag geweldig nuttig zijn direct bij de schoolstart..
En een nieuw project doemt alweer op, de klaslokalen en slaapkamers hebben nog steeds geen ramen. Tijdens Monsoon zal alles dus regelmatig zeiknat regenen en overstromen, en dan de muggen.....
Zou ik hier niet mijn inmiddels zeer warm gemaakte expat-multinational-contacten voor kunnen gebruiken?!

Hmmmmmmmmm..... Ik weet opeens niet meer waarom ik stiekem zo graag weer naar huis wilde, met het start van de school in t verschiet, zie ik opeens weer zoveel doelen!

(..............................)

Pankudi meets Nareshwadi

Zogezegd een lang weekend Nareshwadi met eigenlijk voornamelijk Mumbai kinderen. Er zijn nog maar zo’n 6 Nareshwadi kinderen over… Het was voor hen wat overweldigend zo’n groep brutale luidruchtige stadskinderen. Maar uiteindelijk stonden ze snikkend de bus uit te zwaaien. Schattig en mooi om te zien hoe snel die kids bonden. En ook wel heel zielig... de Nareshwadi kinderen zien ook nooit anderen. Na een lange speur-spel-tocht in de Wadi (farm), briljant getimed op het heetst van de dag (het gutste werkelijk in liters uit mijn poriën), was het absolute hoogtepunt de “watersliding”. De beelden spreken voor zich!

De Pankudi volunteers waren voortdurend in de weer om de dolenthousiaste overprikkelde kinderen in t gareel te houden, maar gelukkig waren ze met velen, waarvan een groot aantal Indische volunteers, leuk om te zien dat het echt niet alleen de avontuurlijke buitenlanders zijn die zich zo inzetten. En ook nogal handig voor de communicatie…Ik dacht vaak: zo kan het dus ook!

In ieder geval hadden wij dus ruim de tijd voor onze eigen dingetjes en dat heb ik UITEINDELIJK nuttig kunnen gebruiken (ik zal jullie de ellelange boze conversaties en wachten en wachten en wachten totdat je er met je neus bovenop staat besparen..). Ik had bedacht als deel van een afscheidskadootje de assembly hal om te toveren in een schoolplein, zodat de kinderen daar kunnen spelen als het buiten regent. Want ja... De Monsoon heeft ook Nareshwadi bereikt…

Wat zweet, zweet en zweten verder is de vloer nu 4 hinkelpaden en twisterspellen rijker. Het hoofd van de school was erg blij met deze actie. Helaas moest het vanwege bovengenoemde vertraging wat in haast, en hadden ze nog steeds niet alle tafels en stof verwijderd, maar ze kunnen nu wel spelen!

Dan ga ik mij nu snel weer naar het zuiden van de stad begeven... het zal wel een barre tocht worden, want het regent weer dat het zegent. Dit begon al in het laatste stukje busrit... De kinderen raakten helemaal door het dolle heen, ze zijn zo blij met de regen! Ze gilden het enthousiast uit en wilden allemaal naast de ramen zitten die ze zo wijd mogelijk opengooiden. Reden we daar op de highway, en niet dat onze bus ruitewissers had ofzo...
Ik was minder door t dolle heen, kleddernat op zoek naar een rickshaw, allemaal vol natuurlijk... en toen ik hier naar binnen wilde rijden, lag er een dikke boom op de weg.. ben benieuwd hoe soepel de toch down town gaat verlopen dus!

MONSOON!!!

Ja hoor, na alle verhalen en alle snikhete dagen komt het nu met bakken naar beneden storten.

Ik vertoef momenteel op de bovenste (20) verdieping in mijn nieuw gevonden “pied-à-terre” in Mumbai South en kan dus de lichtflitsen over alle stadsgebouwen en ook de zee zien oplichten. Best gaaf moet ik bekennen.

Snakte ik een week geleden oprecht met alle mensen mee naar deze hoop op verkoeling (tot nu toe alleen nog drukkender benauwd), nu baal ik een beetje... Deze pied-à-terre heeft namelijk een zeer verfrissend zwembadje beneden en vanwege de stevige zeebries was het daar prima uit te houden! Ik zag mezelf al lekker de laatste dagen tussen de bedrijven door nog beetje bijbruinen, helaas pindakaas. Er rest nog een kleine hoop dat het wellicht ook wel een paar dagen mee zal vallen, maar als ik het zo op het dakterras hoor kletteren….

Helaas is hier geen internet aanwezig en vertrek ik morgenochtend vroeg naar Nareshwadi, dus dit berichtje zal zijn weg ook weer later op de blog vinden.

We gaan morgen met de eerder beschreven slumkinderen voor een lang weekend naar Nareshwadi (een combinatie van de 2 NGO’s). Een geïntegreerd weekend dus, ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen. Alhoewel, de meeste overblijvers komen zelf ook uit de slum. In ieder geval zal het voor de slumkinderen wel een enorme ervaring worden op t platteland!

Het uitzicht.... Nu nog in the sunshine...

Nareshwadi in Mumbai

Eind mei vertrokken de overgebleven kids voor 2 daagjes en een nachtje naar Mumbai. Een groots avontuur wat met zeer veel plezier beleefd werd (afgezien de lange hete busreis met bijbehorende kots-taferelen, en waarom zou je dat opruimen? Lekker toch om nog 2 dagen met gele plakkaten her en der verder te reizen?!).

Treinritje Mumbai..... Levensgevaarlijk!

Misschien een béétje overmoedig geworden van mijn alsmaar groeiende behendigheid in treinen, dacht ik net als al die Mumbai-ers ook wel de al rijdende trein in te kunnen springen..
Ik was alleen éventjes vergeten dat ik nogal een onhandig zware tas om mijn schouders had hangen....
Bovendien heb je in zo'n spare of the moment spring-beslissing natuurlijk geen tijd om eventjes terug te denken aan de natuurkunde lessen.. De trein kwam op me af, dus ik zag niet hoe hard ie eigenlijk al ging... Ha, ik was dan ook de enige die deze stunt nog waagde en kwam dus met een enorme knal tegen het bord de trein binnen... WEL in de ladies compartment natuurlijk!
Uiteraard niet zo'n volle, maar genoeg ontstelde ogen die me aankeken terwijl ik mijn pijnlijke grimas probeerde te verbloemen.... Ze zullen wel gedacht hebben: wat een mafkezen zijn t toch, die touristen!

Haha, ja, volgende keer wacht ik gewoon braaf en geduldig op de volgende..
Klein detail: er schijnen DAGELIJKS 10 doden te vallen in/op/rond/onder de Mumbai treinen... Elke trein heeft lijkenzakken aan boord, want ze leggen het verkeer hiervoor echt niet stil (tip voor de NS?!).

Maar ook vlagen van Geluk...

Ja! Na mijn eerdere ontlading van frustraties (overigens maakt Rohit het nu goed, het viel uiteindelijk gelukkig mee), ook zeker weer net zoveel (meer!) momenten van geluk! Daar doe ik het voor!


We begonnen met een dansklasje, waar de kinderen (en wij..) ondanks het gebrek aan muziek (geen electriciteit...) erg van genoten.


Toen na de lunch relaxen bij de "Banjion tree" (een schaduwrijke klimboom die zijn wortels via lianen vanaf boven ontspruit, zie eerste foto) in the farmlands. Hier krijgen de kinderen nog iets van vitamientjes binnen door de mierzoete chiku's (lokale vrucht) op te rapen.

Daarna de nieuwe ontdekking in de pre-monsoon-wind: vliegeren!



Gevolgd door nog een potje cricket in het avond zonnetje...



En het ochtendprogramma: speerwerpen!



Behalve deze plaatjes van weer een kort tripje Nareshwadi-kamp, ben ik ook net terug van een meer dan HEERLIJK tweede helft van het weekend. De frustraties van zaterdagochtend kon ik weer eventjes helemaal achter me laten toen ik werd uitgenodigd door uiterst lieve Pieter en Valerie. Ik had voorgesteld een avondje te babysitten op hun 2 maanden oude Anna, maar met zijn allen uit leek hun nog beter (de maid kon ook wel oppassen)... Ik zit nu met zo'n ontzettend brede tevreden glimlach te tikken. Hoeveel van mijn favorieten passen er in een avond en dagje?
Het begon met SUSHI! en witte wijn, gegrilde zalm... Dat is in Nederland al genieten, maar jullie weten niet half hoe GENIETEN dat is als je al maanden leeft op rijst en dhal!! Toen nog een gezellig drankje en lekker slapen in hun grote zachte logeerbed........ ahhhh. De ochtend begon net zo goed met een ontbijtje (échte sinaasappels!) in de TUIN die gewoon aangenaam is omdat er een flinke zeebries waait. Daarna kreeg ik hun zoete warme lieve kleine hompie op mijn schoot die met schattige tevreden zuchtjes in slaap viel op mijn borst... (ultiem microgeluk!)
En alsof dat nog niet genoeg was, had ik toen nog een te relaxed en gezellig dagje met ze aan het Breach Candy zwembad, waar ik behalve de zonnestralen nog meer gelukshormoontjes kon opdoen met een paar baantjes ZWEMMEN! Jeeehh!

Echt, ik kan hier weer tijden op teren!

Vlagen van Frustratie

Misschien komt het wel omdat het einde in zicht is en ik nog zoveel te verbeteren zie, maar op de een of andere manier begin ik de machteloosheid steeds meer te voelen.

Ten eerste mijn struggles voor een verbetering op sociaal gebied, maar nu ook weer medisch:

Net toen ik met mijn tassen naar de auto liep om weer naar Mumbai te gaan, werd ik nog even door Nynke geroepen om bij Rohit, jongetje van 11 te kijken. Ik had hem net nog op het sportveld zien rondrennen, wel gezien dat hij zich toen opeens niet lekker voelde, maar ja... wat wil je al sportend in die snikhete zon zonder nog een ontbijtje achter de kiezen te hebben (frustratiepunt nummero uno..). Daarna had ik hem toch weer vrolijk zien rennen, dus maakte me niet al te veel zorgen.
Maar nu leek hij echt te creperen van de pijn.. Toen hij de pijn heel duidelijk met een vinger rechtsonder aangaf en hij bij palpatie ook echt duidelijk bij die specifieke plek vertrok van de pijn, maakte ook ik me zorgen: blinde darm???? Communiceren was weer een kriem, maar zijn maatje kon wel een paar woordjes engels (wel weer heel aandoenlijk en goed dat ze elkaar dan wel echt meteen bezorgd bijstaan die kinderen) dus met mijn gebrekkige hindi en marathi werd duidelijk dat hij gister ook al niet lekker was en bijna niets gegeten had. Het werd ook steeds erger.
Dus toch naar de dokter, eigenlijk moesten wij met tijdsdruk naar Mumbai, maar er was geen ander vervoer. Hoe gaat dat dan normaal? Ik had nog zo gezegd dat er altijd vervoermogelijkheid moest zijn met zo'n sportkamp.. (en so wie so!). Dan wordt je weer lekker met je neus op de feiten gedrukt. En waarheen? Normaal regelt een van de houseparents dit soort zaken, maar die is er nu niet tijdens de vakantie en heeft natuurlijk niets overgedragen (bovendien was er eigenlijk geen adequate volwassen aanwezig). Ik wist wel uit de verhalen dat hij meer naar de lokale Primary Health Centre ging. De dokter van het Somaiya hospital wordt eigenlijk door niemand vertrouwd en laat het ook vaak afweten... Ik heb het al vaker tegen de SAHAS directie gezegd: leuk zo'n prive ziekenhuisje, maar als het niet op orde is, verstoort t juist de lokale relaties en kansen op goede (door overheid betaalde) zorg en zaait het alleen maar verwarring. Ja, daar was ze het wel mee eens, maar ja... kunnen hem ook weer niet ontslaan , dus "what to do?"
GEEN STRUCTUUR.

Ondertussen lag Rohit inmiddels bijna hyperventilerend op het veld, dus huppakee wij ook maar naar de PHC. Daar werd ik pas echt zwaar gefrustreerd omdat ik niet begreep wat ze allemaal zeiden en de jongen die ik mee had genomen als vertaler maar niet vertaalde (super aardige jongen, maar beetje een watje en tja cultuur gebonden niet zo efficient). Hij was volgens hen meer duizelig dan dat hij pijn had (dat kan ik niet van zijn gezicht aflezen) en hij was helemaal niet al een dag ziek, hij had niets gegeten omdat hij film zat te kijken, dus gebrek aan glucose vonden ze. En die pijn dan? Want die had hij zeker en bij onderzoek weer alleen in die regio. Tja... hij moest wel verder onderzocht worden, maar dat kon daar niet. Dus werden we verwezen naar een van de 2 main centres een heel stuk verder op met echo. . We moesten toen nog ellendig lang wachten op inkt voor de stempel op het verwijspapiertje (en die tergende langzaamheid en inefficientie waar dan mee gezocht wordt!!). Ze forceerde tegen mijn idee in ook nog water (leek mij niet echt handig met iets opereerbaars in de gedachten) en een pil, maar Rohit kokhalse telkens alles uit.
Omdat Rohit toch wel weer ietsje beter leek, en wij echt naar Mumbai moesten, gingen via de school, hij kon nu wel met de milkvan vervoerd. Maar daar ontstond bij binnenkomst een enorme hindi/marathi-discussie met de guards, die ik dus niet kon volgen en maar sporadisch vertaald werd: waarom niet naar het Somaiya hospital??? En volgens hen had de dichtsbijzijnde main centre helemaal geen echo. Maar die dokter zei van wel? Wie nu te geloven?? AAARGH!!

Toen was ook de milkvan er niet, nee die was juist bij de Somaiya hospital. Rohit ging ook weer iets achteruit, dus jongen weer in de auto, Somaiya was toch ook dichterbij, dus dan daar een second opinion en evt toch met milkvan naar het grotere ziekenhuis in Dahanu met wel zekerweten een Echo. (ook niet in Somaiya).
Daar werd in ieder geval wel beter engels gesproken en kregen mijn zorgen wel gehoor: blinde darm onsteking stond bovenaan, anders misschien koliekpijn. Dus hij zou daar gehouden worden voor verder onderzoek en evt verdere verwijzing.
Maar die chauvinistische pik kon t niet laten mij natuurlijk nog even flink uit te testen: met zijn slinkse lach "welke medicatie moet ik dan geven? nee, ik wil de precieze naam horen? etc" Alsof ik verdomme co-assistent was. Tering de bering, rot op man!

Enniewee, zoals af te lezen: had het even zwaar gehad!

Mumbai-contrast.. again and again...

En daar had ik weer zo'n mooi Mumbai-contrast- moment.
Gister viel ik met mijn neus in de boter en mocht ik mee zeilen! Als je dan zo die skyline ziet, zou t toch zo een moderne stad kunnen zijn...
Tja, daar zat ik dan met een wijntje op de boot... Toen ik vertelde over t treinfilmpje riepen ze zwaar verbijsterd: ben je met de lokale trein gegaan?????!!!!
tja... je kan blijkbaar wonen in Mumbai en wónen in Mumbai......

Een paar dagen terug ook, we hadden een Atma Mumbai feestje in de elitaire Wellingdon club. Toen we na een avond dure drankjes en bollywood dansen een klein stukje naar de main road moesten lopen voor de taxi, kwamen we langs al die rijen families (álle leeftijden) die in diepe slaap snurkend en wel op de stoep en straat lagen. Niks geen slum, zelfs direct langs de highway... Die enorme tegenstelling realiseren doet wat met je, daar kan je gewoon niet omheen.

treinritje Mumbai..

Na drie weken de tourist uithangen, durfde ik het eindelijk ook hier! Dus tijdens mijn treinritje "down town" heb ik toch de stoute slippers aangetrokken en de boel op camera vastgelegd. Het kan nog veel erger, denk alleen niet dat ik dan in staat ben om het vast te leggen... Maar dit geeft jullie zeker wel een klein tipje van de sluier hoe het eraan toegaat in de "ladies only"!
Om t jullie te kunnen showen, heb ik tegen al mijn principes in ook mijn debuut op Youtube gemaakt (helaas komt dat de filmkwaliteit niet ten goede). Als je deze link copy-past in een nieuw venster zou t moeten lukken! Vergeet niet het geluid aan te doen, en let op het feit dat de trein op een gegeven moment alweer begint te rijden.....

http://www.youtube.com/v/m5D3TCQfKfc

kleurrijk india

Ons eerste dagje Nareshwadi viel als vanouds weer in de soep... Mooie plannen, maar toen werden de kinderen opeens 's ochtends al verwacht op de Puja (heilige inwijding) van het nieuwe huis van headmaster Pawar. Ook wij werden verwacht voor de lunch. Een hele happening vol heilige en kleurrijke rituelen.

Daarna nog een beetje de omgeving verkent. Ook daar telkens al die kleurtjes tussen het droge landschap...

Een ballonnenfabriek


Limo... zou t niet durven drinken!

Nareshwadi in bloei

Na 3 weken weggeweest eindelijk weer een tripje Nareshwadi. T zag er gelijk heel anders uit, stond in oranje bloei! En dat terwijl het de allerwarmste en droogste periode is zo pre-monsoon. Wie weet, krijg ik het ook nog wel groen te zien... ze zeggen dat de regen al over 10 dagen gaat neerstorten.

Wat ook anders was, was het aantal kinderen... nog maar 30 vrolijke snoetjes die me groette! Het is zomervakantie en de meeste kinderen zijn toch terug naar de spaarzame familieleden. Stiekem werd ik daar een heel klein beetje verdrietig van.. Geen kleine Varsha meer.. (meisje van die eerdere foto's), ik miste een boel van de vertrouwde gezichtjes!
Maar voor het zomerkamp op zich wel prima, een overzichtelijk aantal en er worden ook vollop leuke dingen geregeld. Ik mocht ook zelfs een klein tekenklasje met psychologische ondertoon gegeven. Het blijft wel echt zo ontzettend frustrerend dat je dan een vertaler nodig hebt, en je het dus niet helemaal met je eigen gevoel kan doen en dus ook niet de diepte in kan die je zou willen.

Maar de kinderen genoten en het was heerlijk weer even kind te zijn, erg enthousiast staan touwtje springen!

De vuile rat!

Na mijn eerdere verhaal, nu t bewijs! Behalve mijn bedje, moet ik nu ook de WC met hem delen.. Blijkbaar een lekker plekje daar tussen t muggegaas en t raam, zit er hele dagen, of zou die aan t nesten zijn.......????!

Ode aan Durk en zijn vrienden!

Ik had er al eerder een keer wat over losgelaten, maar een van mijn Amsterdamse geneeskunde vrienden heeft zijn belofte waar gemaakt:
een heus gouden WC bril toernooi voor de Nareshwadi kinderen!

550 euro in t zakje!!!

SUPER!!! Echt een fantastisch idee!

Bahut acha! Bahut Danyavad! Heel veel dank aan jullie allemaal! (En ook aan de andere storters onder jullie natuurlijk, maar heb nog niet te horen gekregen hoeveel er al is binnengekomen..)