De Islamitische parel versus heilige Hindu rituelen

Zoveel indrukken de afgelopen paar dagen dat ik moeilijk weet waar te beginnen... De hitte heeft ons nu wel in zijn greep, uitermate sloom bewegen wij ons voort, maar gelukkig hebben we een "german bakery" ontdekt hier, dus we spenderen de heetste middaguren knabbelend aan ECHT bruin brood, heeeeeeeeerlijk!

Vanaf Jaipur vertrokken na een slapeloze nacht zeer zeer vroeg in de morgen met de trein naar Agra.

Doodop en lichtelijk chagrijnig van de verkrampte bilspieren, was het moeilijk om vriendelijk geduld op te brengen voor de hordes rickshaw hasselers die natuurlijk meteen weer op ons afstormde. Maar bij de eerste glimps van de Taj Mahal verscheen de glimlach weer op onze lippen.
Ons geluk wilde dat die dag de enige dag in t jaar was dat de entree gratis was, dus na een ontbijtje met Taj-view op t dakterras, begaven we ons meteen maar richting touristen.
Wij hadden de Lonely Planet goed gelezen en zo konden we de zonsondergang in alle rust aan het water vanaf de andere kant van het bekijken. Mooi!





Nu zijn we een aantal dagen in Varanasi, de stad aan de heilige Ganges rivier waar duizenden, nee miljoenen Indiers heen komen om zich te goed te doen aan het heilige water. Bizarre en soms heftige beelden. Vele mensen komen hier hun oude dagen slijten om hier te sterven zodat ze hier gecremeerd kunnen worden in de hoop verlost te worden van de eeuwige reincarnatie cirkel.
Het was indrukwekkend om de in gouden doeken gewikkelde lijken en de uitstekende voeten op te brandstapel te zien samen met alle andere rituelen, maar het had pas echt impact toen ik vanochtend tijdens ons boottochtje een opgeblazen babylijkje pal naast ons zag dobberen.. (kinderen onder 12, holy man, zwangere vrouwen, lepra patienten en dieren worden niet gecremeerd, maar met een steen midden in de Ganges geloosd).

Maar de Indiers doet het niets, want die staan vrolijk 2 meter naast die burning Ghats zichzelf of hun kleren te wassen en zelfs hun tanden te poetsen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de tienduizende rioleringen die in dit stukje (inmiddels septisch geworden) rivier worden geloost. Bizar. Wij Westerlingen zouden volgens mij spontaan dood vallen na een druppel van dit water..








Het is wel waanzinnig om te zien. De afgelopen 2 ochtenden stonden we vroeg op voor een sunrise boottripje langs alle Gahts (trappen langs het water). Al dat leven, al die kleuren, al die rituelen.. Je kan er uren naar blijven kijken.

Tulbanden en paleizen in Jaipur

Geweldig hoe elk stukje in India weer zo anders prachtig is! We genieten met volle teugen. We hebben er net een paar dagen Jaipur, the pink city in Rajastan op zitten, vol mooie paleizen en forten, fietsrickshaws, kamelen en olifanten. De belachelijke 43 graden celcius die het hier overdag is, maakt dat we ons ietwat sloom voortbewegen, maar dat drukt de pret zeker niet. Voor degenen die mij beter kennen: het is zo heet, en vooral zo droog heet, dat ik de 8 uur treinen vrolijk volhield zonder te plassen! That is een personal record! Terwijl we beiden toch liters en liters (en liters..) water naar binnen werken, je zweet verdampt gewoon direct.

fijn in de trein....

Het reizen samen is erg gezellig en we doen alles tot nu toe lekker relaxed! Morgen vroeg op voor de trein naar Agra, dan eindelijk die Taj bewonderen! Ik ben benieuwd...

Uitzicht uit de vele raampjes van de Hawa Mahal

nachtelijk bezoek in mijn bedje.... Een RAT!

Ik kan best veel tolereren, muggen, mieren, spinnen, torren, kakkerlakken... Allemaal tot daaraan toe. Maar toen ik vannacht plots wakker werd door een aantal venijnig stekende, scherpe pijnen in mijn schouder, alsof iets mij beet, en ik het volgende moment een rat over mij heen en mijn bed uit zag rennen, moest ik toch echt een gil geven! Een rat knabbelend aan mijn schouder is me toch echt teveel. Wie weet wat voor ellendige ziektes ik had kunnen oplopen als ik hem in mijn slaap nog verder in t nauw had gedreven en hij had doorgebeten, misschien was die die rabies inenting toch geen overbodige luxe..
Het spreekt denk ik voor zich dat ik daarna niet meer bepaald lekker heb geslapen. Hij maakte ons nogmaals wakker door in de zakjes te ritselen en toen Stacie mij in haar slaap aanraakte sprong ik zowat een gat in mijn klamboe.... vol adrenaline!
India......

step by step....

We zijn net weer terug van een heerlijk (behoudens de nachtelijke verstoring..) tripje Nareshwadi. Heb weer intens genoten van de kinderen, had ze echt gemist. Ik werd zowat de auto uitgetrokken toen we aankwamen, Anna didi!
Het was mooi om te zien hoe de school nog verder was opgeknapt, ook de binnenkant is opnieuw geschilderd. En de schommels en wipwap zijn voortdurend in zwang.



Ook ons health-project begint nu vastere vormen aan te nemen. Steeds komen we een stapje verder. Er is een social worker aangenomen die op het terrein zal verblijven en zo de boel beter in de gaten kan houden, zoals bijvoorbeeld de beoogde verbetering van het eten. Aandacht voor de sociale en psychische kant is ook zeker geen overbodige luxe, dus ben blij!

Stacie en ik stonden bij ons vertrek ook eventjes samen te jubelen, want onze medical room werd gebruikt! De nieuw aangenomen "arjuvedic doctor" was de kinderen aan het examineren en onze health records aan het invullen, jippie! Moest hem wel nog even snel het rekensommetje van de BMI (body mass index) bijbrengen en ben op zich niet zo fan van de homeopathische genezing (hij houdt er soms wat rare theorieen op na), maar hun nadruk op preventie kan zeker geen kwaad en hij leek verder wel te weten waar hij mee bezig was. Bovendien, nog belangrijker: hij leek hart voor de zaak te hebben! Het is zeker beter dan die vieze eigengeiler en altijd antibiotica voorschrijvende dr Mali.

De nieuwe volunteers, ALO-studenten Nynke en Klaas, zijn hier om een zomerkamp te leiden, want het schooljaar is na deze week afgelopen. We willen de kinderen voor een extra maand op het schoolterrein houden, omdat ze anders weer aan het werk worden gezet voor hun ouders. De eerste maand blijven er zo'n 90 kinderen achter, de tweede maand alleen de compleet familieloze wezen (+- 30). Half juni begint de school weer.


De kinderen werden verzameld in de hal om hun mening te vragen

Ze hebben druk geinventariseerd bij de leraren en kinderen wat goede sporten en andere activiteiten zijn om de dagen mee te vullen. Ik ga na mijn reis hier ook aan meehelpen... Eindelijk weer eens schilderen en creatief zijn hoop ik!



Dan als afsluiting nog wat foto's van het vissersdorpje waar we gister langs kwamen, zulke schattige kindjes! Wat is die digitale camera toch een feest, zoveel geschater dat het zien van die foto's elke keer weer oplevert!

back in India

Daar zit ik dan weer, in de bloedhitte. De afgelopen 2 weken is het kwik flink gestegen (vandaag zo'n vrolijke 37 graden). De vochtigheidsgraad daarmee ook, dus je zweet je te pletter (zoals Louis zou zeggen "klotsende oksels")

Het was wel heel eventjes weer wennen moet ik eerlijk bekennen. Na die weken met Klaasje en de familie-bonding thuis (met bijbehorende emoties) en zonder de avontuur-adrenaline voelde het toch een heel klein momentje heel alleen op dat vliegveld 's avonds laat zonder iemand die je na die lange slopende vlucht kwam ophalen..

De geplande meetings vrijdag gingen surprise surprise ook niet door, dus beetje gekke dagen achter de rug. Wilde zo graag weer aan de slag! Ik heb vooral zoveel zin en ongeduld om weer naar Nareshwadi te gaan en die lieve vrolijke gezichtjes zien! Moet nog even wachten, maar morgen gelukkig wel weer een meeting en dan dinsdag weer die kant op.

Ondertussen ben ik druk geweest met het plannen van mijn komende reis (vrijdag vlieg ik naar Delhi). Is toch geen geintje om dat soort zaakjes te regelen in India... Maar na vele uren en dagen internet surfen, telefoontjes, iedereen belagen met vragen, tripjes airport om tickets te reserveren, zijn de vluchten (Kathmandu!!) bijna in the pocket (nu de treinreizen nog..).

Het kostte weer de nodige frustraties (geduld!) en vele vele zweetparels. Het contrast na die dagen Nederland was weer zoooooo groot! Maar merkte wel dat ik eraan wen, ben op veel meer voorbereid en kan er veel beter tegen. Mijn verwachtingen zijn inmiddels gedaald naar niveau nul dus het kan vaak alleen maar meevallen, en ik kan er soms zelfs om lachen.... Als ik dan weer na uren internet-kastjes en muren eindelijk een telefoonnummer van een vliegtuigmaatschappij (die ook nog eens dat traject vloog) te pakken had, na 4 keer bellen eindelijk werd doorverbonden, na 3 keer mijn vraag uitleggen eindelijk begrip kreeg... en dan uiteindelijk als ik er bijna was "oh sorry madam, can't book your ticket right now, the system has gone down, try in 15 minutes" kreeg, was ik niet eens gefrustreerd, maar dacht ik alleen "tja, het ging ook al veel te soepel... ik ga wel naar het vliegveld"... Haha, en na een uurtje rickshaw in de hitte en vervuiling, was ik daar dan, maar dan moest ik weer op de andere terminal zijn voor de internationale vluchten.. ok, daar toen alles doorgegeven, andere datum, andere prijs, prima..., maar dan moest ik wel eventjes morgen mijn ticket in het hoofdkantoor downtown halen en betalen (uurtje reizen en ook weer minstens 2 uur in de rij vertelde Lee me net)...
Ach ja, no pain no gain, SUPER VEEL ZIN!

Vandaag dus weer tot zo'n uur of 3 daarmee bezig, maar daarna de nieuwe volunteers vermaakt. Ik heb nu 2 huisgenoten Klaas en Nynke uit het o zo mooie Grun. Wel gezellig! Zij gaan helpen met het zomerkamp regelen.
Ik vond dat ik wel een plonsje en chill middagje verdiend had na al dat regelwerk en daar hadden zij ook wel oor naar, dus toen zijn we op aanraden van Lee gewoon het Marriot hotel binnengesneakt... HA! Te relaxed.. Heb ze dus gelijk bekend gemaakt met het "mumbai-contrast"! Was beetje spannend natuurlijk, maar zagen er natuurlijk toerist genoeg uit, dus met een lieve zelfverzekerde glimlach liepen we zo naarbinnen en hebben we 2 uurtjes dik genoten.





Maar hoeveel ik ook kan genieten van dat zonnetje en zwemmen... Ik wil gewoon echt weer verder met die kinderen. Ik vond het in Nederland al moeilijk, maar nu weer hier zijn en niets kunnen doen is echt kwelling.
Morgen..........