JEEEHAAAA!! en heftige shit

Zondag maakte ik weer een tripje Nareshwadi, school is nu officieel begonnen, heerlijk om weer meer kinderen te zien! Mijn schatje Varsha was er nog steeds niet helaas, maar het was zo fijn om de oude vertrouwde gezichtjes weer te zien. Ben blij dat ik toch nog een keertje terug mag volgende week voor de healthdag.....

Ook supernieuws, want er was ook een ENGELS SPREKENDE nurse mee om te kijken of ze er wilde werken (ja!!), ze heeft 30 jaar ervaring, was kordaat, assertief, en geinteresseerd in alle kinders en alles wat er omheen gebeurde. Had al meteen goede plannen voor de nutritie "I'll teach them".... Het klinkt misschien wat dramatisch, maar kan echt niet in woorden omschrijven wat een goed gevoel dit geeft en hoe blij wij hier allen mee zijn.
Net voordat we weg gingen druppelden er al 3 kinderen naar de medical room. Bij eentje lag de teen er half af, maar zij wist t allemaal snel te verbinden. Het was weer een ware kriem om transport naar het ziekenhuis te regelen etc, maar het was geweldig te zien hoe zij de kinderen aanpakte. Ik ga met een zoveel geruster en tevredener hart naar huis straks!

Op ons tripje naar huis sloeg mijn jubelstemming helaas eventjes volledig om toen ik iets nogal heftigs meemaakte.
We waren eventjes gestopt bij wegrestaurantje en hoorde toen enorme knal, dacht dat het een bus was die wat verloor oid, maar toen bleek het toch een ongeluk te zijn.
Ik hield mijn hart al vast toen ik erheen rende...... dokter-gevoelens meteen weer boven...
Het was een motorongeluk. De jongen hing al slap en onhandig in iemands armen die zijn volledig bloedend gezicht bijelkaar hield, als ie wervel fracturen had, waren die nu in ieder geval volledig doorgescheurd. En uiteraard droeg hij geen helm....
In plaats van zich meer om het slachtoffer te bekommeren, liet hij hem half vallen (zo slap als een lijk...) toen hij boos ging worden op de omstanders of de dader. Toen ik dichter bij kwam, raapte hij hem wel weer op en sleurde hem over de grond een dichtbijzijnde auto in waar hij in LETTERLIJKE zin ingePROPT werd op de achterbank. Gewoon alsof het een onhandig pakketje dekens was ofzo, de benen lagen in zo'n onmogelijk benarde positie dat elk botje wel gebroken moest zijn... Onze nurse was ook bij deze scene en deed eigenlijk niets, wat mij ook terughoudend maakte. Je voelt toch een cultuur barriere.. Wat KAN je ook doen? Niet communiceren en stabiele zij, etc etc, heeft geen zin, want in India uiteraard niks geen "wachten op een ambulance of ambu-heli"... Ik vroeg of hij nog een pols had, waarop er ja werd gezegd, maar ik betwijfel het ten zeerste.
Toen gingen ze zich eerst nog even uitgebreid over de motor bekommeren en ruzie staan maken. Het enige wat ik kon doen was "jaldi jaldi" roepen: schiet op, die jongen moet asap naar een ziekenhuis!!! Toen stapten er nog zo'n 8 anderen die auto in (ik overdrijf niet), 5 voorin, 3 boven op die jongen in de achterbank en reden ze weg..

Ik voelde me zo machteloos en begon natuurlijk meteen te malen "had ik niet, moest ik niet?" ... Ik was echt behoorlijk aangeslagen, je voelt je toch deels verantwoordelijk als een dokter en zo'n heftige mens onterende scene had ik nog niet eerder gezien, alsof het een aangereden hert was ofzo..

Rationeel gezien weet ik wel dat ik niets had kunnen betekenen, die jongen zat ongetwijfeld vol interne bloedingen, zonder helm waarschinlijk niets van zijn schedel meer intakt.. maar toch!

Accepteren mijne heren...

Moet nu haasten naar ons "farewell-diner" bij de Somaiya's.... Bleeehhh, ik wil helemaal nog niet aan afscheid denken!!
Ook geen foto's dus deze keer, dat lukt ook niet zo handig in een cybercafe.. misschien later nog. liefs

Nieuwe Vibes!

Eindelijk zit er weer schot in de zaak!
Toen ik voorstelde mijn ticket (weer) te verzetten om die eerder genoemde healthdag nog op poten te zetten, was daar wel oor naar. Gelukkig kon ik ze nu met goede reden dwingen NU te bellen, NU te regelen dat het ook ECHT zou gebeuren, want ik moest ticket regelen en moest er dan tenslotte een huwelijk voor missen. Dat werkte! Jippie! Dus naar alle waarschijnlijkheid maandag 25 juni nog een healthdag op de valreep waarin tegelijkertijd met de leraren de sociale kant van de zaak wil discussieren. Ik heb nu de school zover gekregen iemand meer tijd te geven om zich hiervoor in te zetten als ik weg ben. Dus hopelijk kan ik dat nog net een eerst (nodig) zetje in de rug geven.
Ik moet natuurlijk maar weer afwachten of het daadwerkelijk gaat gebeuren, maar ik heb duidelijk gemaakt er aardig wat voor op te geven, dus al is en blijft het India, ik heb goede hoop!

En dan ziet het er nu ook echt uit dat er EINDELIJK een nurse gaat komen (hier zijn we al vanaf moment 1 dat ik er ben mee bezig), zondag staat er weer een Nareshwadi trip op t plan en dan mag ik haar rondshowen. Wie weet, kan ik deze 2 weken nog heel wat bewerkstelligen! Feels good!!!! Zo veel beter met deze hernieuwde positieve vibes weg te gaan dan de onvoeldoeningevende dip waarin ik mij een paar weken geleden nog bevond.
Eigenlijk zou ik vanavond al op het vliegtuig stappen.....

Ondertussen ook veel genieten van een ander deel van Mumbai-living... Gister farewell champoepel diner met Stacie en Lee op t dakterras van mijn nieuwe stek, omdat Stace wel vanavond naar Amerika vliegt voor 6 weken vakantie... Gek idee dat ik haar niet meer elke dag gemiddeld zo'n 3-5 keer zal spreken... (werkten erg close samen!)... de eerste stappen naar t einde en het afscheid dus. Heel heel heel onwerkelijk, wil er niet aan denken!


Rode lichtjes zijn nog van de "french red party"

Zo gaat dat hier in India... EN jubelen!!!

Ik had een mega gejinxte trip naar Nareshwadi.... Long story, maar de heenreis duurde 6 uur ipv de normale 3... (EN halverwege de reis hoorde we ook dat de mensen met wie we vergadering hadden er niet zouden zijn..... fijn!)

Maar wel weer een indische ervaring rijker, want filerijden.. dat doe je zo:
Bij te lang stil staan: manoevreer je auto in alle mogelijke bochten met behulp van veel getoeter achteruit om vervolgens de eerstvolgende opening naar de andere kant van de weg te vinden.
Rijd dan op full speed tegen t verkeer in de file voorbij (ja, in Nederland heet dat spookrijden, maar we zijn in India...), pas op voor de vrachtwagens; TOETER!!


Helaas verging ook dat ons niet soepel deze rit... De wegenpolitie is er natuurlijk alleen wanneer je hem net NIET nodig hebt.... Voila... dus een hele reeks auto's moest MIDDEN op de highway, vrachtwagens ontwijkend, weer U-turnen, om vervolgens het hele ingehaalde stuk weer terug te rijden, je weer door die opening te manoevreren... en de file nog eens dunnetjes over te doen, HOEZEE!

Toch kwam ik na een totaal van 10 uur auto vandaag (and still to go..) uiterst content terug van mijn reisje.....
Er werd druk verbouwd nog net voordat de school echt start.... en jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! Ik heb nog nooit in mijn leven zo gejubeld om WC's!!!!
Ik heb foto's gemaakt, maar wil nog even wachten tot mijn trip volgende week als het echt klaar moet zijn, dan paste ik een goede before and after!!
Nu de maintenance nog, maar wat voelt dit goed om dit toch voor mekaar gekregen te hebben!!!!

Het zorgt ook meteen weer voor allerlei nieuwe vibes..... NU zou een health dag geweldig nuttig zijn direct bij de schoolstart..
En een nieuw project doemt alweer op, de klaslokalen en slaapkamers hebben nog steeds geen ramen. Tijdens Monsoon zal alles dus regelmatig zeiknat regenen en overstromen, en dan de muggen.....
Zou ik hier niet mijn inmiddels zeer warm gemaakte expat-multinational-contacten voor kunnen gebruiken?!

Hmmmmmmmmm..... Ik weet opeens niet meer waarom ik stiekem zo graag weer naar huis wilde, met het start van de school in t verschiet, zie ik opeens weer zoveel doelen!

(..............................)

Pankudi meets Nareshwadi

Zogezegd een lang weekend Nareshwadi met eigenlijk voornamelijk Mumbai kinderen. Er zijn nog maar zo’n 6 Nareshwadi kinderen over… Het was voor hen wat overweldigend zo’n groep brutale luidruchtige stadskinderen. Maar uiteindelijk stonden ze snikkend de bus uit te zwaaien. Schattig en mooi om te zien hoe snel die kids bonden. En ook wel heel zielig... de Nareshwadi kinderen zien ook nooit anderen. Na een lange speur-spel-tocht in de Wadi (farm), briljant getimed op het heetst van de dag (het gutste werkelijk in liters uit mijn poriën), was het absolute hoogtepunt de “watersliding”. De beelden spreken voor zich!

De Pankudi volunteers waren voortdurend in de weer om de dolenthousiaste overprikkelde kinderen in t gareel te houden, maar gelukkig waren ze met velen, waarvan een groot aantal Indische volunteers, leuk om te zien dat het echt niet alleen de avontuurlijke buitenlanders zijn die zich zo inzetten. En ook nogal handig voor de communicatie…Ik dacht vaak: zo kan het dus ook!

In ieder geval hadden wij dus ruim de tijd voor onze eigen dingetjes en dat heb ik UITEINDELIJK nuttig kunnen gebruiken (ik zal jullie de ellelange boze conversaties en wachten en wachten en wachten totdat je er met je neus bovenop staat besparen..). Ik had bedacht als deel van een afscheidskadootje de assembly hal om te toveren in een schoolplein, zodat de kinderen daar kunnen spelen als het buiten regent. Want ja... De Monsoon heeft ook Nareshwadi bereikt…

Wat zweet, zweet en zweten verder is de vloer nu 4 hinkelpaden en twisterspellen rijker. Het hoofd van de school was erg blij met deze actie. Helaas moest het vanwege bovengenoemde vertraging wat in haast, en hadden ze nog steeds niet alle tafels en stof verwijderd, maar ze kunnen nu wel spelen!

Dan ga ik mij nu snel weer naar het zuiden van de stad begeven... het zal wel een barre tocht worden, want het regent weer dat het zegent. Dit begon al in het laatste stukje busrit... De kinderen raakten helemaal door het dolle heen, ze zijn zo blij met de regen! Ze gilden het enthousiast uit en wilden allemaal naast de ramen zitten die ze zo wijd mogelijk opengooiden. Reden we daar op de highway, en niet dat onze bus ruitewissers had ofzo...
Ik was minder door t dolle heen, kleddernat op zoek naar een rickshaw, allemaal vol natuurlijk... en toen ik hier naar binnen wilde rijden, lag er een dikke boom op de weg.. ben benieuwd hoe soepel de toch down town gaat verlopen dus!

MONSOON!!!

Ja hoor, na alle verhalen en alle snikhete dagen komt het nu met bakken naar beneden storten.

Ik vertoef momenteel op de bovenste (20) verdieping in mijn nieuw gevonden “pied-à-terre” in Mumbai South en kan dus de lichtflitsen over alle stadsgebouwen en ook de zee zien oplichten. Best gaaf moet ik bekennen.

Snakte ik een week geleden oprecht met alle mensen mee naar deze hoop op verkoeling (tot nu toe alleen nog drukkender benauwd), nu baal ik een beetje... Deze pied-à-terre heeft namelijk een zeer verfrissend zwembadje beneden en vanwege de stevige zeebries was het daar prima uit te houden! Ik zag mezelf al lekker de laatste dagen tussen de bedrijven door nog beetje bijbruinen, helaas pindakaas. Er rest nog een kleine hoop dat het wellicht ook wel een paar dagen mee zal vallen, maar als ik het zo op het dakterras hoor kletteren….

Helaas is hier geen internet aanwezig en vertrek ik morgenochtend vroeg naar Nareshwadi, dus dit berichtje zal zijn weg ook weer later op de blog vinden.

We gaan morgen met de eerder beschreven slumkinderen voor een lang weekend naar Nareshwadi (een combinatie van de 2 NGO’s). Een geïntegreerd weekend dus, ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen. Alhoewel, de meeste overblijvers komen zelf ook uit de slum. In ieder geval zal het voor de slumkinderen wel een enorme ervaring worden op t platteland!

Het uitzicht.... Nu nog in the sunshine...

Nareshwadi in Mumbai

Eind mei vertrokken de overgebleven kids voor 2 daagjes en een nachtje naar Mumbai. Een groots avontuur wat met zeer veel plezier beleefd werd (afgezien de lange hete busreis met bijbehorende kots-taferelen, en waarom zou je dat opruimen? Lekker toch om nog 2 dagen met gele plakkaten her en der verder te reizen?!).