Misschien komt het wel omdat het einde in zicht is en ik nog zoveel te verbeteren zie, maar op de een of andere manier begin ik de machteloosheid steeds meer te voelen.
Ten eerste mijn struggles voor een verbetering op sociaal gebied, maar nu ook weer medisch:
Net toen ik met mijn tassen naar de auto liep om weer naar Mumbai te gaan, werd ik nog even door Nynke geroepen om bij Rohit, jongetje van 11 te kijken. Ik had hem net nog op het sportveld zien rondrennen, wel gezien dat hij zich toen opeens niet lekker voelde, maar ja... wat wil je al sportend in die snikhete zon zonder nog een ontbijtje achter de kiezen te hebben (frustratiepunt nummero uno..). Daarna had ik hem toch weer vrolijk zien rennen, dus maakte me niet al te veel zorgen.
Maar nu leek hij echt te creperen van de pijn.. Toen hij de pijn heel duidelijk met een vinger rechtsonder aangaf en hij bij palpatie ook echt duidelijk bij die specifieke plek vertrok van de pijn, maakte ook ik me zorgen: blinde darm???? Communiceren was weer een kriem, maar zijn maatje kon wel een paar woordjes engels (wel weer heel aandoenlijk en goed dat ze elkaar dan wel echt meteen bezorgd bijstaan die kinderen) dus met mijn gebrekkige hindi en marathi werd duidelijk dat hij gister ook al niet lekker was en bijna niets gegeten had. Het werd ook steeds erger.
Dus toch naar de dokter, eigenlijk moesten wij met tijdsdruk naar Mumbai, maar er was geen ander vervoer. Hoe gaat dat dan normaal? Ik had nog zo gezegd dat er altijd vervoermogelijkheid moest zijn met zo'n sportkamp.. (en so wie so!). Dan wordt je weer lekker met je neus op de feiten gedrukt. En waarheen? Normaal regelt een van de houseparents dit soort zaken, maar die is er nu niet tijdens de vakantie en heeft natuurlijk niets overgedragen (bovendien was er eigenlijk geen adequate volwassen aanwezig). Ik wist wel uit de verhalen dat hij meer naar de lokale Primary Health Centre ging. De dokter van het Somaiya hospital wordt eigenlijk door niemand vertrouwd en laat het ook vaak afweten... Ik heb het al vaker tegen de SAHAS directie gezegd: leuk zo'n prive ziekenhuisje, maar als het niet op orde is, verstoort t juist de lokale relaties en kansen op goede (door overheid betaalde) zorg en zaait het alleen maar verwarring. Ja, daar was ze het wel mee eens, maar ja... kunnen hem ook weer niet ontslaan , dus "what to do?"
GEEN STRUCTUUR.
Ondertussen lag Rohit inmiddels bijna hyperventilerend op het veld, dus huppakee wij ook maar naar de PHC. Daar werd ik pas echt zwaar gefrustreerd omdat ik niet begreep wat ze allemaal zeiden en de jongen die ik mee had genomen als vertaler maar niet vertaalde (super aardige jongen, maar beetje een watje en tja cultuur gebonden niet zo efficient). Hij was volgens hen meer duizelig dan dat hij pijn had (dat kan ik niet van zijn gezicht aflezen) en hij was helemaal niet al een dag ziek, hij had niets gegeten omdat hij film zat te kijken, dus gebrek aan glucose vonden ze. En die pijn dan? Want die had hij zeker en bij onderzoek weer alleen in die regio. Tja... hij moest wel verder onderzocht worden, maar dat kon daar niet. Dus werden we verwezen naar een van de 2 main centres een heel stuk verder op met echo. . We moesten toen nog ellendig lang wachten op inkt voor de stempel op het verwijspapiertje (en die tergende langzaamheid en inefficientie waar dan mee gezocht wordt!!). Ze forceerde tegen mijn idee in ook nog water (leek mij niet echt handig met iets opereerbaars in de gedachten) en een pil, maar Rohit kokhalse telkens alles uit.
Omdat Rohit toch wel weer ietsje beter leek, en wij echt naar Mumbai moesten, gingen via de school, hij kon nu wel met de milkvan vervoerd. Maar daar ontstond bij binnenkomst een enorme hindi/marathi-discussie met de guards, die ik dus niet kon volgen en maar sporadisch vertaald werd: waarom niet naar het Somaiya hospital??? En volgens hen had de dichtsbijzijnde main centre helemaal geen echo. Maar die dokter zei van wel? Wie nu te geloven?? AAARGH!!
Toen was ook de milkvan er niet, nee die was juist bij de Somaiya hospital. Rohit ging ook weer iets achteruit, dus jongen weer in de auto, Somaiya was toch ook dichterbij, dus dan daar een second opinion en evt toch met milkvan naar het grotere ziekenhuis in Dahanu met wel zekerweten een Echo. (ook niet in Somaiya).
Daar werd in ieder geval wel beter engels gesproken en kregen mijn zorgen wel gehoor: blinde darm onsteking stond bovenaan, anders misschien koliekpijn. Dus hij zou daar gehouden worden voor verder onderzoek en evt verdere verwijzing.
Maar die chauvinistische pik kon t niet laten mij natuurlijk nog even flink uit te testen: met zijn slinkse lach "welke medicatie moet ik dan geven? nee, ik wil de precieze naam horen? etc" Alsof ik verdomme co-assistent was. Tering de bering, rot op man!
Enniewee, zoals af te lezen: had het even zwaar gehad!
