Treinritje Mumbai..... Levensgevaarlijk!

Misschien een béétje overmoedig geworden van mijn alsmaar groeiende behendigheid in treinen, dacht ik net als al die Mumbai-ers ook wel de al rijdende trein in te kunnen springen..
Ik was alleen éventjes vergeten dat ik nogal een onhandig zware tas om mijn schouders had hangen....
Bovendien heb je in zo'n spare of the moment spring-beslissing natuurlijk geen tijd om eventjes terug te denken aan de natuurkunde lessen.. De trein kwam op me af, dus ik zag niet hoe hard ie eigenlijk al ging... Ha, ik was dan ook de enige die deze stunt nog waagde en kwam dus met een enorme knal tegen het bord de trein binnen... WEL in de ladies compartment natuurlijk!
Uiteraard niet zo'n volle, maar genoeg ontstelde ogen die me aankeken terwijl ik mijn pijnlijke grimas probeerde te verbloemen.... Ze zullen wel gedacht hebben: wat een mafkezen zijn t toch, die touristen!

Haha, ja, volgende keer wacht ik gewoon braaf en geduldig op de volgende..
Klein detail: er schijnen DAGELIJKS 10 doden te vallen in/op/rond/onder de Mumbai treinen... Elke trein heeft lijkenzakken aan boord, want ze leggen het verkeer hiervoor echt niet stil (tip voor de NS?!).

Maar ook vlagen van Geluk...

Ja! Na mijn eerdere ontlading van frustraties (overigens maakt Rohit het nu goed, het viel uiteindelijk gelukkig mee), ook zeker weer net zoveel (meer!) momenten van geluk! Daar doe ik het voor!


We begonnen met een dansklasje, waar de kinderen (en wij..) ondanks het gebrek aan muziek (geen electriciteit...) erg van genoten.


Toen na de lunch relaxen bij de "Banjion tree" (een schaduwrijke klimboom die zijn wortels via lianen vanaf boven ontspruit, zie eerste foto) in the farmlands. Hier krijgen de kinderen nog iets van vitamientjes binnen door de mierzoete chiku's (lokale vrucht) op te rapen.

Daarna de nieuwe ontdekking in de pre-monsoon-wind: vliegeren!



Gevolgd door nog een potje cricket in het avond zonnetje...



En het ochtendprogramma: speerwerpen!



Behalve deze plaatjes van weer een kort tripje Nareshwadi-kamp, ben ik ook net terug van een meer dan HEERLIJK tweede helft van het weekend. De frustraties van zaterdagochtend kon ik weer eventjes helemaal achter me laten toen ik werd uitgenodigd door uiterst lieve Pieter en Valerie. Ik had voorgesteld een avondje te babysitten op hun 2 maanden oude Anna, maar met zijn allen uit leek hun nog beter (de maid kon ook wel oppassen)... Ik zit nu met zo'n ontzettend brede tevreden glimlach te tikken. Hoeveel van mijn favorieten passen er in een avond en dagje?
Het begon met SUSHI! en witte wijn, gegrilde zalm... Dat is in Nederland al genieten, maar jullie weten niet half hoe GENIETEN dat is als je al maanden leeft op rijst en dhal!! Toen nog een gezellig drankje en lekker slapen in hun grote zachte logeerbed........ ahhhh. De ochtend begon net zo goed met een ontbijtje (échte sinaasappels!) in de TUIN die gewoon aangenaam is omdat er een flinke zeebries waait. Daarna kreeg ik hun zoete warme lieve kleine hompie op mijn schoot die met schattige tevreden zuchtjes in slaap viel op mijn borst... (ultiem microgeluk!)
En alsof dat nog niet genoeg was, had ik toen nog een te relaxed en gezellig dagje met ze aan het Breach Candy zwembad, waar ik behalve de zonnestralen nog meer gelukshormoontjes kon opdoen met een paar baantjes ZWEMMEN! Jeeehh!

Echt, ik kan hier weer tijden op teren!

Vlagen van Frustratie

Misschien komt het wel omdat het einde in zicht is en ik nog zoveel te verbeteren zie, maar op de een of andere manier begin ik de machteloosheid steeds meer te voelen.

Ten eerste mijn struggles voor een verbetering op sociaal gebied, maar nu ook weer medisch:

Net toen ik met mijn tassen naar de auto liep om weer naar Mumbai te gaan, werd ik nog even door Nynke geroepen om bij Rohit, jongetje van 11 te kijken. Ik had hem net nog op het sportveld zien rondrennen, wel gezien dat hij zich toen opeens niet lekker voelde, maar ja... wat wil je al sportend in die snikhete zon zonder nog een ontbijtje achter de kiezen te hebben (frustratiepunt nummero uno..). Daarna had ik hem toch weer vrolijk zien rennen, dus maakte me niet al te veel zorgen.
Maar nu leek hij echt te creperen van de pijn.. Toen hij de pijn heel duidelijk met een vinger rechtsonder aangaf en hij bij palpatie ook echt duidelijk bij die specifieke plek vertrok van de pijn, maakte ook ik me zorgen: blinde darm???? Communiceren was weer een kriem, maar zijn maatje kon wel een paar woordjes engels (wel weer heel aandoenlijk en goed dat ze elkaar dan wel echt meteen bezorgd bijstaan die kinderen) dus met mijn gebrekkige hindi en marathi werd duidelijk dat hij gister ook al niet lekker was en bijna niets gegeten had. Het werd ook steeds erger.
Dus toch naar de dokter, eigenlijk moesten wij met tijdsdruk naar Mumbai, maar er was geen ander vervoer. Hoe gaat dat dan normaal? Ik had nog zo gezegd dat er altijd vervoermogelijkheid moest zijn met zo'n sportkamp.. (en so wie so!). Dan wordt je weer lekker met je neus op de feiten gedrukt. En waarheen? Normaal regelt een van de houseparents dit soort zaken, maar die is er nu niet tijdens de vakantie en heeft natuurlijk niets overgedragen (bovendien was er eigenlijk geen adequate volwassen aanwezig). Ik wist wel uit de verhalen dat hij meer naar de lokale Primary Health Centre ging. De dokter van het Somaiya hospital wordt eigenlijk door niemand vertrouwd en laat het ook vaak afweten... Ik heb het al vaker tegen de SAHAS directie gezegd: leuk zo'n prive ziekenhuisje, maar als het niet op orde is, verstoort t juist de lokale relaties en kansen op goede (door overheid betaalde) zorg en zaait het alleen maar verwarring. Ja, daar was ze het wel mee eens, maar ja... kunnen hem ook weer niet ontslaan , dus "what to do?"
GEEN STRUCTUUR.

Ondertussen lag Rohit inmiddels bijna hyperventilerend op het veld, dus huppakee wij ook maar naar de PHC. Daar werd ik pas echt zwaar gefrustreerd omdat ik niet begreep wat ze allemaal zeiden en de jongen die ik mee had genomen als vertaler maar niet vertaalde (super aardige jongen, maar beetje een watje en tja cultuur gebonden niet zo efficient). Hij was volgens hen meer duizelig dan dat hij pijn had (dat kan ik niet van zijn gezicht aflezen) en hij was helemaal niet al een dag ziek, hij had niets gegeten omdat hij film zat te kijken, dus gebrek aan glucose vonden ze. En die pijn dan? Want die had hij zeker en bij onderzoek weer alleen in die regio. Tja... hij moest wel verder onderzocht worden, maar dat kon daar niet. Dus werden we verwezen naar een van de 2 main centres een heel stuk verder op met echo. . We moesten toen nog ellendig lang wachten op inkt voor de stempel op het verwijspapiertje (en die tergende langzaamheid en inefficientie waar dan mee gezocht wordt!!). Ze forceerde tegen mijn idee in ook nog water (leek mij niet echt handig met iets opereerbaars in de gedachten) en een pil, maar Rohit kokhalse telkens alles uit.
Omdat Rohit toch wel weer ietsje beter leek, en wij echt naar Mumbai moesten, gingen via de school, hij kon nu wel met de milkvan vervoerd. Maar daar ontstond bij binnenkomst een enorme hindi/marathi-discussie met de guards, die ik dus niet kon volgen en maar sporadisch vertaald werd: waarom niet naar het Somaiya hospital??? En volgens hen had de dichtsbijzijnde main centre helemaal geen echo. Maar die dokter zei van wel? Wie nu te geloven?? AAARGH!!

Toen was ook de milkvan er niet, nee die was juist bij de Somaiya hospital. Rohit ging ook weer iets achteruit, dus jongen weer in de auto, Somaiya was toch ook dichterbij, dus dan daar een second opinion en evt toch met milkvan naar het grotere ziekenhuis in Dahanu met wel zekerweten een Echo. (ook niet in Somaiya).
Daar werd in ieder geval wel beter engels gesproken en kregen mijn zorgen wel gehoor: blinde darm onsteking stond bovenaan, anders misschien koliekpijn. Dus hij zou daar gehouden worden voor verder onderzoek en evt verdere verwijzing.
Maar die chauvinistische pik kon t niet laten mij natuurlijk nog even flink uit te testen: met zijn slinkse lach "welke medicatie moet ik dan geven? nee, ik wil de precieze naam horen? etc" Alsof ik verdomme co-assistent was. Tering de bering, rot op man!

Enniewee, zoals af te lezen: had het even zwaar gehad!

Mumbai-contrast.. again and again...

En daar had ik weer zo'n mooi Mumbai-contrast- moment.
Gister viel ik met mijn neus in de boter en mocht ik mee zeilen! Als je dan zo die skyline ziet, zou t toch zo een moderne stad kunnen zijn...
Tja, daar zat ik dan met een wijntje op de boot... Toen ik vertelde over t treinfilmpje riepen ze zwaar verbijsterd: ben je met de lokale trein gegaan?????!!!!
tja... je kan blijkbaar wonen in Mumbai en wónen in Mumbai......

Een paar dagen terug ook, we hadden een Atma Mumbai feestje in de elitaire Wellingdon club. Toen we na een avond dure drankjes en bollywood dansen een klein stukje naar de main road moesten lopen voor de taxi, kwamen we langs al die rijen families (álle leeftijden) die in diepe slaap snurkend en wel op de stoep en straat lagen. Niks geen slum, zelfs direct langs de highway... Die enorme tegenstelling realiseren doet wat met je, daar kan je gewoon niet omheen.

treinritje Mumbai..

Na drie weken de tourist uithangen, durfde ik het eindelijk ook hier! Dus tijdens mijn treinritje "down town" heb ik toch de stoute slippers aangetrokken en de boel op camera vastgelegd. Het kan nog veel erger, denk alleen niet dat ik dan in staat ben om het vast te leggen... Maar dit geeft jullie zeker wel een klein tipje van de sluier hoe het eraan toegaat in de "ladies only"!
Om t jullie te kunnen showen, heb ik tegen al mijn principes in ook mijn debuut op Youtube gemaakt (helaas komt dat de filmkwaliteit niet ten goede). Als je deze link copy-past in een nieuw venster zou t moeten lukken! Vergeet niet het geluid aan te doen, en let op het feit dat de trein op een gegeven moment alweer begint te rijden.....

http://www.youtube.com/v/m5D3TCQfKfc

kleurrijk india

Ons eerste dagje Nareshwadi viel als vanouds weer in de soep... Mooie plannen, maar toen werden de kinderen opeens 's ochtends al verwacht op de Puja (heilige inwijding) van het nieuwe huis van headmaster Pawar. Ook wij werden verwacht voor de lunch. Een hele happening vol heilige en kleurrijke rituelen.

Daarna nog een beetje de omgeving verkent. Ook daar telkens al die kleurtjes tussen het droge landschap...

Een ballonnenfabriek


Limo... zou t niet durven drinken!

Nareshwadi in bloei

Na 3 weken weggeweest eindelijk weer een tripje Nareshwadi. T zag er gelijk heel anders uit, stond in oranje bloei! En dat terwijl het de allerwarmste en droogste periode is zo pre-monsoon. Wie weet, krijg ik het ook nog wel groen te zien... ze zeggen dat de regen al over 10 dagen gaat neerstorten.

Wat ook anders was, was het aantal kinderen... nog maar 30 vrolijke snoetjes die me groette! Het is zomervakantie en de meeste kinderen zijn toch terug naar de spaarzame familieleden. Stiekem werd ik daar een heel klein beetje verdrietig van.. Geen kleine Varsha meer.. (meisje van die eerdere foto's), ik miste een boel van de vertrouwde gezichtjes!
Maar voor het zomerkamp op zich wel prima, een overzichtelijk aantal en er worden ook vollop leuke dingen geregeld. Ik mocht ook zelfs een klein tekenklasje met psychologische ondertoon gegeven. Het blijft wel echt zo ontzettend frustrerend dat je dan een vertaler nodig hebt, en je het dus niet helemaal met je eigen gevoel kan doen en dus ook niet de diepte in kan die je zou willen.

Maar de kinderen genoten en het was heerlijk weer even kind te zijn, erg enthousiast staan touwtje springen!

De vuile rat!

Na mijn eerdere verhaal, nu t bewijs! Behalve mijn bedje, moet ik nu ook de WC met hem delen.. Blijkbaar een lekker plekje daar tussen t muggegaas en t raam, zit er hele dagen, of zou die aan t nesten zijn.......????!

Ode aan Durk en zijn vrienden!

Ik had er al eerder een keer wat over losgelaten, maar een van mijn Amsterdamse geneeskunde vrienden heeft zijn belofte waar gemaakt:
een heus gouden WC bril toernooi voor de Nareshwadi kinderen!

550 euro in t zakje!!!

SUPER!!! Echt een fantastisch idee!

Bahut acha! Bahut Danyavad! Heel veel dank aan jullie allemaal! (En ook aan de andere storters onder jullie natuurlijk, maar heb nog niet te horen gekregen hoeveel er al is binnengekomen..)

Back in town... schrijnende feiten in de slums

Net terug en gelijk weer met mijn neus op de feiten...
Ik ging vanochtend eventjes mee met een project van andere Nederlandse vrijwilligers hier. Ze geven les in de slums vlakbij ons huis. Het was nu zomerstop, dus ze kregen een drama-klasje.



Deze slum-kids waren een stuk brutaler dan mijn Nareshwadi schatjes (ook daar merk je overigens het verschil tussen de verlegen tribal kinderen en de mondigere wezen uit Mumbai).
Het blijft fascinerend om de verschillen, maar tegelijkertijd ook de gelijkenissen te zien in de interactie tussen de kinderen. Bijvoorbeeld het verschil in de omgang tussen jongen/meisje, het enorme automatisme waarmee ze een klap uitdelen als ze "boos" moesten spelen... en ook het "baas versus servant/slaaf" wat in opvallend veel toneelstukjes voorkwam.
Maar het blijven natuurlijk kinderen met het gegiegel van de meiden, de stoute streken van de jongens enz..

Opvallend was hoe mooi met name de wat oudere meisjes zich toch weten op te tutten met mooie kleren, oorbelletjes en armbandjes temidden van die enorme rotzooi waarin ze leven.
En de helft van die jonge meisjes (tussen de 8 en 13 jaar) zijn al uitgehuwelijkt en hebben hun leven al voor hun uitgestippeld.

Zoveel schrijnende feiten waar je dan in zo'n ochtend met je neus op gedrukt wordt. Een jongetje die telkens maar weer de "dokter" speelde in alle sketches, hij deed het zo professioneel dat mijn eerste (Nederlandse) instinct was... die jongen wil later vast arts worden.. Maar meteen daarna denk je, alsof hij daar ooit de kans voor zou krijgen? De scholen stellen echt helemaal nietsnoppesnada voor.. Nee, dit jongetje uitte gewoon zijn ervaringen, zijn moeder was heel erg ziek en hij had al vele ziekenhuis en dokters bezoeken achter de rug.

Een van de kinderen vertelde zeer vrolijk dat hun huis vandaag afgebroken zou worden door de overheid (de sloppen zijn illegaal en worden eens in de zoveel tijd afgebroken, om gewoon daarna weer opgebouwd te worden). Ze worden dus wel gewaarschuwd... Wat ze daar dan van vond? Ach, het was wel lekker fris om in de open air te slapen, en 3 dagen later staat haar huisje er weer. Ze vertelde het met zo'n vrolijk lachend gezicht en alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Na het klasje liepen we nog eventjes een klein rondje. Ook de oudere mensen poseerde maar wat graag en trots voor hun stekkie.




Ik vond dit zo'n tekenend plaatje, zie het contrast met de zwembadreclame op t doek die de slop maakt...

Shiva en Buddha in Kathmandu

Na een ietwat brakke en vooral duffe busreis (jaaa, deze keer wel echt de bus!), bereikten we onze "final destination" Kathmandu. Hier genoten we eventjes van de "westerse" tentjes in het zeer touristische Thamel, afgewisseld met veel (religieuze) tripjes in de omgeving. Heel anders dan India, het oogde "(oost) aziatischer", iets schoner, iets minder druk, maar nog steeds erg levendig...




We bezochten de grote Stupa in het tibetaanse Bodnath.



En het middeleeuws aandoende Bhaktapur met zijn Durbar square, zoals ook in Kathmandu en Patan, vol hoge Tempels en Paleizen.



Bijzondere beelden en achtergronden, in Kathmandu vereren ze zelfs een uitverkoren levende godin!

Het Buddisme en Hinduisme leeft hier zeer nauw en vredelievend samen. Soms bidden ze zelfs in dezelfde tempel, daar kan het westen nog wat van leren!!

Je kan het slecht zien op deze verkleining, maar boven de een staat Buddha, boven de ander Shiva.


En toen was het feest helaas voorbij.... Gisteravond om 1 uur stond ik na een aantal dikke vertragingen weer op het vliegveld in Mumbai, werd ik gegroet door de warme vochtige deken, reed mijn rickshaw driver na 100 keer verifieren "Malum?" (weet je waar het is?), ja ja, toch weer finaal verkeerd, en had ik ook nog een tas vol kletsnatte kleren "yes madam, it was raining in Kathmandu", JA! Dat hadden wij ook gezien.. dat zeil werd toch echt pas na een volle 10-15 minuten stortregen op onze wachtende bagage gegooid....

Ach! Nevermind, deze fantastische drie weken neemt niemand meer van ons af!!!!

Pokhara

Terug in Pokhara hebben we een tochtje langs het meer gemaakt, wat een vrijheid op onze gehuurde fietsjes!
Aan t eind van de dag verwenden Miek en ik ons met een heerlijke en zeer welverdiende massage (moest wel proberen het niet uit te gillen toen ze mijn zwaar verzuurde benen onder handen nam..). We hadden we nog even een erg gezellig avondje ter ere van Alex zijn verjaardag, die wijntjes hakten er dan wel in!!

Hemels genieten van de Himalaya

Ik denk wel de mooiste dagen van onze vakantie; 4 dagen trekken tussen de groene rijstvelden en akkerlandjes, van dorpje naar dorpje met van die wit besneeuwde toppen op de achtergrond. Niet te beschrijven. Wat een rust, wat een uitzicht. Heerlijk na al die drukte van die voorafgaande dagen.



Samen met onze nieuwe britse vrienden Anna en Alex vertrokken we 's ochtends vroeg om elke dag gemiddeld zo'n 4 tot 6 uur te lopen genietend van de prachtige uitzichten om ons heen. We lunchten dan in een van de vele dorpjes onderweg, zeer vriendelijke mensen overal en natuurlijk ook weer lieve kindjes (die helaas op sommige stukken wel een beetje tourist verpest waren en je dan groette met "sweetssweetspenrupiees?").



Smiddags kon je je dan lekker opwarmen in je lodge (een stuk kouder zo hoog!) en vaak vielen onze oogjes rond zo'n uurtje of 8 al weer toe...





De volgende ochtend werd je dan weer heel vroeg wakker en kon je meteen genieten van een adembenemend uitzicht, vaak een verassing omdat het smiddags nog wel eens wilde regenen en de ochtend dus een veel helderder uitzicht gaf.





De derde ochtend vertrokken we zelfs voor zonsopgang om "Poon Hill" te beklimmen op 3210 meter en zo de zon te zien opkomen vanachter "Annapurna South" zo'n 7200 m hoog.


Ongelooflijk die enorme bergen voor je met hun zo zacht ogende sneeuwtoppen.



Genoten hebben we, op en TOP!

Nog erger dan in India??

Ik ben na een fantastische reis weer veilig in mijn Mumbai stekkie.. Weer eventjes wennen, vooral die kleffe en verstikkende hitte waar ik mij weer in bevind. Nepal was wat dat betreft een verademing, 30 graden is toch stukken beter dan deze vochtige 40 +, het was daar zowaar lekker om in t zonnetje te zitten!

Toch moesten we bij binnenkomst in het land eventjes slikken, in India waren we al zeer gewend om de opdringerige rickshaw en taxichauffeurs van ons af te slaan, maar de aankomst op het vliegveld van Kathmandu werden we echt volledig belaagd als nooit tevoren. Eenmaal in de taxi kreeg ik nog bijna ruzie met de "tout" die ons vluchtig een "officieel papiertje" liet zien om ons op slinxe wijze toch een hostel binnen te lokken en zo een fixe commissie binnen te slepen. Nee nee, geen commissie, nee ik breng jullie naar jullie eigen hostel etc, maar ondertussen dan wel in het Nepalees snel een belletje maken. Ik had dat dus door en zei dat ik hem niet vertrouwde. Ziedend werd hij, en hoeveel ik dan wel niet verdiende??? Ehh, nou NIETS op dit moment meneer. Enniewee, lang verhaal, maar hij stapte boos de taxi uit.

In Varanasi hadden we de taxi en vervolgens ook de vliegrit gedeeld met Anna en Alex, twee britten op wereldreis. Zij gingen meteen doorvliegen naar Pokhara, ook onze volgende bestemming, maar ons plan was de volgende dag 8 uur bus... Ik had niets tegen Annemieke durven zeggen gezien het feit dat we ook al op mijn aandringen naar Kathmandu vlogen ipv 24 uur bussen, maar na die eerste indrukken Kathmandu zaten we in die taxi, keken we elkaar aan en bedachten we dat het toch wel heel heel relaxed en een dag winst zou zijn als we ook meteen door zouden vliegen, maar hoe laat was de laatste vlucht? Toeval wilde dat we net tegen over een travelagent in de file stonden, dus ben dr uit gerend en geluk wilde de laatste vlucht nog niet vertrokken was, we hadden we nog precies 45 minuten om terug te taxieen, een ticket te kopen, in te checken en de vlucht te halen. Talk about last minute! Maar zo gezegd zo gedaan.... Alex en Anna moesten hard lachen toen ze ons toch de vertrekhal binnen zagen stappen.





In Pokhara kwamen we aan in de gietende regen, maar na dat gave vluchtje met zulke mooie uitzichten over de rijstvelden, bergen en valleien, kon dat niet deren. Zeker worth die 80 dollar!!