Zondag maakte ik weer een tripje Nareshwadi, school is nu officieel begonnen, heerlijk om weer meer kinderen te zien! Mijn schatje Varsha was er nog steeds niet helaas, maar het was zo fijn om de oude vertrouwde gezichtjes weer te zien. Ben blij dat ik toch nog een keertje terug mag volgende week voor de healthdag.....
Ook supernieuws, want er was ook een ENGELS SPREKENDE nurse mee om te kijken of ze er wilde werken (ja!!), ze heeft 30 jaar ervaring, was kordaat, assertief, en geinteresseerd in alle kinders en alles wat er omheen gebeurde. Had al meteen goede plannen voor de nutritie "I'll teach them".... Het klinkt misschien wat dramatisch, maar kan echt niet in woorden omschrijven wat een goed gevoel dit geeft en hoe blij wij hier allen mee zijn.
Net voordat we weg gingen druppelden er al 3 kinderen naar de medical room. Bij eentje lag de teen er half af, maar zij wist t allemaal snel te verbinden. Het was weer een ware kriem om transport naar het ziekenhuis te regelen etc, maar het was geweldig te zien hoe zij de kinderen aanpakte. Ik ga met een zoveel geruster en tevredener hart naar huis straks!
Op ons tripje naar huis sloeg mijn jubelstemming helaas eventjes volledig om toen ik iets nogal heftigs meemaakte.
We waren eventjes gestopt bij wegrestaurantje en hoorde toen enorme knal, dacht dat het een bus was die wat verloor oid, maar toen bleek het toch een ongeluk te zijn.
Ik hield mijn hart al vast toen ik erheen rende...... dokter-gevoelens meteen weer boven...
Het was een motorongeluk. De jongen hing al slap en onhandig in iemands armen die zijn volledig bloedend gezicht bijelkaar hield, als ie wervel fracturen had, waren die nu in ieder geval volledig doorgescheurd. En uiteraard droeg hij geen helm....
In plaats van zich meer om het slachtoffer te bekommeren, liet hij hem half vallen (zo slap als een lijk...) toen hij boos ging worden op de omstanders of de dader. Toen ik dichter bij kwam, raapte hij hem wel weer op en sleurde hem over de grond een dichtbijzijnde auto in waar hij in LETTERLIJKE zin ingePROPT werd op de achterbank. Gewoon alsof het een onhandig pakketje dekens was ofzo, de benen lagen in zo'n onmogelijk benarde positie dat elk botje wel gebroken moest zijn... Onze nurse was ook bij deze scene en deed eigenlijk niets, wat mij ook terughoudend maakte. Je voelt toch een cultuur barriere.. Wat KAN je ook doen? Niet communiceren en stabiele zij, etc etc, heeft geen zin, want in India uiteraard niks geen "wachten op een ambulance of ambu-heli"... Ik vroeg of hij nog een pols had, waarop er ja werd gezegd, maar ik betwijfel het ten zeerste.
Toen gingen ze zich eerst nog even uitgebreid over de motor bekommeren en ruzie staan maken. Het enige wat ik kon doen was "jaldi jaldi" roepen: schiet op, die jongen moet asap naar een ziekenhuis!!! Toen stapten er nog zo'n 8 anderen die auto in (ik overdrijf niet), 5 voorin, 3 boven op die jongen in de achterbank en reden ze weg..
Ik voelde me zo machteloos en begon natuurlijk meteen te malen "had ik niet, moest ik niet?" ... Ik was echt behoorlijk aangeslagen, je voelt je toch deels verantwoordelijk als een dokter en zo'n heftige mens onterende scene had ik nog niet eerder gezien, alsof het een aangereden hert was ofzo..
Rationeel gezien weet ik wel dat ik niets had kunnen betekenen, die jongen zat ongetwijfeld vol interne bloedingen, zonder helm waarschinlijk niets van zijn schedel meer intakt.. maar toch!
Accepteren mijne heren...
Moet nu haasten naar ons "farewell-diner" bij de Somaiya's.... Bleeehhh, ik wil helemaal nog niet aan afscheid denken!!
Ook geen foto's dus deze keer, dat lukt ook niet zo handig in een cybercafe.. misschien later nog. liefs
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment