snipperdagje

Vandaag een beetje een snipperdagje vanwege een last minute logistieke wijziging: Nareshwadi een dagje uitgesteld Vanochtend naar het Somaiya hospital/medical school gegaan voor een rondleiding. De lokale NGO waar ik voor werk, SAHAS, is onderdeel van Somaiya, opgericht door een lokale zeer rijke weldoener om de armere kansen op verder onderwijs te geven. Het ziekenhuis is ook voor de arme mensen. Een enorm vervallen en slecht onderhouden gebouw aan de rand van de snelweg. Het weggetje er naar toe was onverhard vol hobbels en gaten, ongetwijfeld geen pretje als je verwond/ziek in de ambulance ligt..
Het was een indrukwekkende beleving die moeilijk in woorden te beschrijven valt. Wat doet dat je weer realiseren hoe goed wij het in de westerse wereld voor elkaar hebben (en dan nog valt er blijkbaar genoeg te zeuren…)

Hierna gingen Stacie en ik eventjes town in. Momenteel ben ik dan ook aan het genieten van mijn nieuwe aanwinst: kleine speakers plus amplifier. Wat kan een beetje muziek een mens toch opfleuren.

Verder te cool geluncht: “thali”. Je gaat zitten, er wordt een grote metalen plaat met kleine metalen bakjes voor je neus gezet, en die worden eindeloos bijgevuld met allerlei lekkere hapjes wat je dan met een “chapatti” en rijst kan eten. Grappig hoe ook het cultuurverschil in privacy weer duidelijk geïllustreerd werd. De “manager” bleef voor onze tafel staan ons aan te gapen hoe wij onze bakjes leeg smikkelden. Met goede bedoelingen, want elke keer als er een leeg dreigde te raken, werd en hard met de vingers geklikt om een jongen met refill te laten komen. Bizarre baan….

Toen ik aan te eind van de middag na een lange Mumbai dag thuis kwam renden de kindjes van mijn buurt mij alweer vrolijk tegemoet. Ook de volwassenen wilden graag met hun snoet op mijn camera. Er werd overal “anna” “anna” geroepen, vele glimlachen, leuk! Het voelde bijna een beetje thuiskomen. Zo’n geweldig gevoel dat die kleine aandacht die je geeft zo veel vrolijkheid te weeg brengt en zo gretig ontvangen wordt.

De treintrip was overigens ook een ervaring op zich. Het was beginnend spitsuur.. Hoeveel vrouwen krijg je in een treincompartiment? Wat een geduw, getrek en geelleboog. En rijdend echt net een kippehok waar ik instond al die kakelende vrouwtjes. Stond gelukkig aan de zijkant, dus kon me redelijk staande houden tussen het in en uitstappen, en nog belangrijker, ik wist aan welke kant ik me vanaf het begin moest opstellen om er überhaupt uit te kunnen op mijn eigen station. Ook dat valt eigenlijk niet te beschrijven en moet je gewoon meemaken. Niet normaal.

volle treinen... en wonen naast de rails