geduld is een schone zaak..

En toen kostte het me weer eens 4 dagen en toen nog eens 4 uur om die kkkkkkkkk compu aan t werk te krijgen... Kon mijn blog aldoor niet in, achteraf vanwege een of andere bug op deze compu, vandaar dat er dus ook weer meerdere stukjes op dezelfde datum staan. Uiteindelijk naar zo'n campusmannetje, die me dan de laptop laat halen, maar kom ik daar weer terug na 15 min (en 6 etages op en neer lopen omdat de lift weer es stuk is), is er niemand. Nee, nu zijn ze bezig: maar waarom mij dan nu mijn laptop laten halen? Enfin... 4 uur en 3 heen en weer tripjes later, doet ie t nu, weliswaar zeer langzaam, maar hij doet t!
Eindeloos geduld en doorzettingsvermogen... zeer vereist in india!

We zijn net weer 1,5 dag in Nareshwadi geweest. Vind het er heerlijk. Kindjes vlogen ons weer om de hals "stacie, stacie" en "anna-didi" (didi is oudere zus, soort koosnaampje). Had op een gegeven moment 10 meiden om mij heen die kibbelden over het haarklipjes in mijn haar mogen doen (ze zijn erg verguld met die lange blonde haren, "acha acha" (mooi/goed)...). Het is wel lastig en vooral jammer dat je niet echt met ze kan communiceren. Dan blijf je toch al snel steken in het gekke bekken trekken, imiteren, en het spelletje van vingers tellen (leren ze weer een beetje engels..). En de foto's... altijd weer een feest. Al was het moeilijk het principe "om de beurt" bij te brengen. Het is duidelijk dat "wie het hardst schreeuwt" hen in het verleden meer heeft opgeleverd..




Ze waren al een beetje pre-holi aan het spelen. Heerlijk om te zien dat gestoei met het water. Zondag is het holi, kort gezegd een heilig feest waarin iedereen elkaar bekleurt en daarna een groot watergevecht houdt. Stacie en ik gaan zondag waarschijnlijk die kant op om het met de kids te vieren. Het is heerlijk om te merken dat ze zo blij met ons zijn, maar aan de andere kant ook heel schrijnend. Wij zijn blijkbaar een van de weiningen die hen wat positieve aandacht en liefde geven... Als we echt wat constructiefs zouden willen doen, zouden we eigenlijk het hoofd daar moeten ontslaan en er iemand neerzetten die echt om die kindjes GEEFT. Er is een "houseparent" die wel echt duidelijk hart heeft voor de kids, wel aan het eind van de dag een volleybal spel met de jongens doet, en ook rond loopt met een warme glimlach. Maar 1 persoon op 450 kids is natuurlijk bij lange na niet voldoende. Ze worden maar al te vaak aan hun lot overgelaten en brengen ze het grootste deel van de dag zonder begeleiding of leuke activiteiten door....

Ik heb vanochtend ook de architect voor de toiletten mogen ontmoeten... ik durf er nog niets over te zeggen, denken of zelfs hopen (in deze luttele 11 dagen al zeer goed geleerd nooit teveel van de "ja ja ja" van indiers te verwachten), maar ziet er naar uit dat dat dan toch gaat gebeuren! Ik blijf erop hameren dat ik hier anders voor niets ben etc, dat punt lijkt aan te komen... Maar er blijft zeker geld nodig voor de maintenance/cleaning (lijkt mij een net zo belangrijk punt) en ook nog veel medische zaken, er zitten enorme gaten in het budget, dus donaties en ludieke acties blijven zeer welkom!!!!

Anyway, heb na die laatste frustrerende uren van de dag geen puf meer, maar wilde jullie deze pics niet onthouden, het is daar zo MOOI! Volgende keer het Holi-verslag denk ik!