Klussen in Nareshwadi, de eerste week

Eventjes een dagje terug in Mumbai voor vergaderingen en dus tijd voor een klein verslagje van afgelopen week. We hebben het fantastisch in Nareshwadi! Ik wist natuurlijk wel toen ik aan Klaasje voorstelde ook een stukje mee te helpen dat hij dat zo leuk zou doen, maar blijft zo heerlijk om te zien hoe vrolijk hij met die kids speelt, socialiseert met iedereen die hier rondloopt en vooral lekker aan t klussen is! Ben een zeer trotse zus!

De jongens schieten aardig op. Ze zijn bezig met de keuken flink te verbeteren. Er werd nog altijd gekookt op houtvuur, waardoor de keuken en ook de eetzaal voortdurend blauw stond en zwartverkoold is (ben blij dat ik niet in de longen van de kids en kokers kan kijken..). Er komt nu gas, betere ventilatie en een nieuw dak. En ze helpen Stacie en mij ook een handje door een handen/voeten wasplek direct voor de ingang te maken zodat de kinderen "er niet omheen kunnen" schoon naarbinnen te gaan.

Er zijn nog 5 technische studenten van de Somaiya college in Mumbai (waar mijn mumbai-stekkie zich bevind) om hen te helpen en ook nog wat lokaal ingehuurde werkmannetjes/vrouwen, en de kinderen worden ook betrokken. Het is natuurlijk een ideale manier om meer samenhang te krijgen. Zo stonden ze op een gegeven moment allemaal in een lange ketting stenen door te geven, zeer efficiënt en een mooi gezicht!

's Avonds spelen we veel met de kids. Ze zijn dan helemaal door t dolle heen. Het blijft zo'n geweldig gevoel geven die gezichtjes te zien oplichten. Wat een lol hadden we: dansen, “lummel” spelen met een hoed, Klaas die ze met gemak de lucht in tilt, armpje drukken… Een jongetje was jarig zei die en toen zette ik “happy birthday” in: je had zijn gezichtje moeten zien, totaal overrompeld toen iedereen meezong en klapte. Dat zijn toch van die hele kleine dingetjes die wij vanzelfsprekend vinden, maar waar hier geen aandacht aan besteed wordt.

De zussen van dr Somaiya (de oprichter) zijn ook een kijkje komen nemen. Heb ze natuurlijk de wc’s goed geshowd en ook de slechte gang van zaken omtrent het eten. Ze waren zeer geschokt en vol medeleven.

Het is alleen zo pijnlijk om te weten dat het niets wezenlijks verandert, woorden in overvloed, maar weinig daden. Vaak uit pure machteloosheid: het is wat sommige zaken betreft namelijk niet altijd het geld wat het meeste ontbreekt. De schoen wringt vooral bij het gebrek aan betrouwbare, betrokken mankracht, coördinatie, structuur.. Iemand die een oog in het zeil houdt en consequent na gaat of er gebeurt wat gebeuren moet. Zo sturen ze bv meer dan genoeg eten vanuit Mumbai voor die kinderen, maar we weten dat de kookvrouwen elke dag een klein beetje eten in hun sarees mee naar huis smokkelen… wat is hieraan te doen? We kunnen de mensen niet ontslaan, want er zijn gewoon geen anderen! Weinig mensen willen hier 24/7 in een rural area zitten.. ZO FRUSTREREND!

Ook hoor ik nu af en toe verhalen over mishandeling van de kinderen door een houseparent en leraren, en nog meer narigheid. Zou zo graag de taal en dus de kinderen spreken! Vandaag ook weer een jongetje die moest huilen, hij heeft beide ouders verloren aan AIDS, maar krijgt hiervoor zo weinig steun. Mijn handen jeuken om hem daar iets mee te helpen, maar de communicatiebarriere maakt je zo machteloos.

Maar goed, step by step by step... ieder steentje is er eentje! Dit klussen en deze delegatie brengt zeker een nieuwe impuls, ook het er 2 weken full pull zijn helpt. En vertrouw er maar op dat uiteindelijk de aanhouder wint: het geld voor de bouw van de WC's en wasplaatsten is inmiddels vrij gegeven... (!!)

Als Stacie en ik de jongens zo zien klussen en opschieten, benijden we hen soms wel een beetje.
Wij zijn zoveel meer afhankelijk van anderen. Hebben bv 3 dagen gedaan om de juiste schoenmaten te krijgen voor de kinderen en nog hebben we ze niet allemaal. Vooral veel wachten, vele kastjes, en ook veel muren, taalbarrieres.. enfin…

wachten, wachten, wachten....

schoentjes uitdelen per klas

Het zorgt wel voor veel mooie tripjes in de omgeving naar onze doelen toe en daar geniet ik dan ook intens van. De dorre boerenveldjes die tijdens de monsoon fel groen schijnen te worden, de bergen en al die typische dingen langs en op de weg. Het gebeurt hier met grote regelmaat, maar hoe vaak moet je in Nederland nou voor een koe op de snelweg stoppen??

wagen volgeladen...

Saree's die liggen te drogen tussen de koeien in t veld.

Op de kleurrijke markt in het lokale dorpje

Ik ben nu naast "Anna didi" ook steeds vaker "doctor Anna" en moet steeds vaker wondjes inspecteren (in wisselende gradaties van ernst..)...

Hier een jongetje met een ooginfectie (klein detail: zie hoe ze toch geborgenheid bij elkaar vinden en hoe zoet ze naast elkaar slapen....).

Dan ter afsluiting nog een paar foto's van 't ochtend ritueel:

Ik word meestal wakker van de jongetjes voor ons raam die zich nu nog alleen kunnen wassen in de ochtendkou (nu fris, in de winter echt koud!.. dus dan wassen ze zich meestal niet..)

En als mijn enkel het toe laat (....) sta ik dan vaak op om een sereen rondje in de omliggende farmlands. te lopen of rennen.. Heerlijk!

Als ik terug kom zijn de meisjes druk bezig met rijst sorteren voor de keukeningang.