Nareshwadi

studentje van Nareshwadi

Zo… In mijn nieuw aangeschafte “Kurta” (traditionele conservatieve kleding, lees: soepjurk) weer "thuis". Ben er steeds meer over uit dat ik mijn uiterste best moet gaan doen wat anders te vinden. Vandaag weer in “Bandra” geluncht, daar is het fijn. Daar wonen eigenlijk alle buitenlanders, ook wel duidelijk waarom! Lekker aan de boulevard en veel minder drukte. Om daar te komen moet ik eerst een eind naar beneden in de stad en dan van oost naar west (dwars door de grootste sloppenwijk) wat geen pretje is. Kost een dik half uur met de rikshaw in alle vervuiling, en op drukke tijden wel 2 uur. Kreeg nog eventjes hoop toen ik een programma op mijn compu kreeg voor internet, maar dat bleek thuis gekomen helaas een dode mus. Begint frustrerend te worden.. zou zo graag even contact hebben met thuis!
Net mijn was gedaan, ook geen pretje toen het water na het inzepen ermee ophield…

Maar dit is momentele frustratie. Een paar uur geleden voelde ik mij intens sereen en gelukkig.
Nareshwadi was geweldig. Hoewel ik ook daar in het begin wat frustratie en moed in de schoenen voelde. Had weer nacht niet kunnen slapen. Om half 3 ‘s nachts nog maar met mama aan de telefoon gehangen...
Maar vannacht een heerlijke nachtrust gehad, en vooral vanochtend een heerlijk eindje lopen in de farmlands die het weeshuis omringen. Wat knapte ik daar van op.

Nareshwadi zonsondergang

Het weeshuis is ontzettend vervallen. Het ergst is wat dat betreft het sanitair. Vreselijk slechte kwaliteit, onbeschrijflijk vies of geheel niet aanwezig. Dan heeft hygiëne maatregelen en ontwormen toch weinig zin naar mijn idee. Dweilen met de kraan open!! Hoe leer je kinderen handen te wassen als ze amper mogelijkheden daartoe hebben?

Zo ook de nutritie. De bijbehorende farmlands telen fruit, groente en hebben ook koeien voor melk. Helaas krijgen de kinderen daar niks van, het wordt verkocht in de stad.

De koeien van de farms, direct hierachter de huisjes van de werkers, daarachter het weeshuis.

We begonnen met een bezoekje aan het dichtstbijzijnde ziekenhuisje, als het je zo mag noemen. 1 dokter, en ook 1 patiënt op de 40 aanwezige bedden. Wel ook wat patiënten voor een dagbezoekje. Bijna geen faciliteiten.

Toen een rondleiding van de school/weeshuis. Een aantal zalen met een stel matrassen in de hoek en koffertjes aan de rand. De kinderen kwamen halverwege uit school en vonden onze aanwezigheid een feest. Wilden allemaal o zo graag op de foto.

Had ’s avonds ook een hele kluwe om mij heen hangen. Wel heel dierbaar. Ze vroegen ook allemaal naar een vorige vrijwilligster (ja jij Alexa!) die daar een tijdje was geweest, dan zie je hoeveel impact je kan maken.. Vooral veel meisjes die met mijn haar wilde spelen en in mijn wangen knepen, me omhelsden en vochten om mijn hand vast te houden. Ze wilden engels met mij lezen. Het viel op dat ze best moeilijke tekst te lezen kregen, dit konden ze wel opdreunen en op zich soms ook wel lezen, maar volgens mij geen flauw benul van wat het betekende…. Lekker effectief dus dat leren. Geloof dat ook maar 10 tot 30 procent van hen uiteindelijk slaagt voor de examens.

vooraanzicht van het weeshuis, slaapzalen en eetzaal

De klaslokalen

Er zitten 2 groepen kinderen op de school. De grootste groep komt van de Warli tribe in de buurt. Ouders nemen hun kinderen anders mee naar het werk, waar ze net zo hard mee moeten werken. Nu krijgen de kinderen een kans op educatie. In de vakanties gaan ze vaak naar huis, maar dan worden ze ook wel weer meteen aan de slag gezet.
Er is een overgrote meerderheid jongens op het schooltje. Meisjes moeten vaak thuis blijven voor de kinderen en ook zijn er veel tienerzwangerschappen.
Dan is er ook nog een stuk of 50 kinderen die door de overheid daar is geplaatst, zogenoemde ”government destitute children”, beneden de armoede grens, daaronder vallen ook 20 kinderen met ouders die overleden zijn/ lijden aan HIV/AIDS. Zij hebben aparte faciliteiten, omdat de overheid niet wil dat hun subsidie (zo’n 750 rupee (15 e) subsidie in de maand) bij de andere kinderen terecht komt. Een apart gebouwtje met wel (simpele) bedden en wel redelijk sanitair.. het KAN dus wel.

Een ontzettend frustrerend gegeven… hiermee worden de vooroordelen en de achterstelling van de tribal kinderen natuurlijk alleen maar vergroot.

Stacie en ik hebben wat inventarisatie gedaan. De medical room is bezig gerenoveerd te worden, maar dat gaat in een inmens slakkentempo. Als je er niet met je neus bovenop staat, doen ze het niet (of fout). Nabij is ook een public healthcentre, wederom door de overheid, daar is wel ontworming etc. Maar ook hier hebben dan deze kinderen weer geen recht op. Snappen doe ik het niet precies.

Maar goed, voordat ik in algehele frustratie beland voordat ik überhaupt begonnen ben…

Er was ook ontzettend veel moois zoals ik al beschreef. En het was werkelijk heerlijk om uit die vieze drukke lawaaiige stinkstad te zijn, welke ook ongetwijfeld zijn charme heeft, maar ben erg blij dat ik hier af en toe mag zitten! Stacie en ik gaan komende week goed inventariseren. Als die construction-workers er zijn zullen we er 2 weken aaneengesloten zitten. Hopelijk krijgen we dan wat gedaan. Hoewel ik het haat om geld te leuren, wil ik toch proberen het funding te gaan regelen voor behoefte nummer 1: het sanitair. Dat MOET gewoon veranderen, anders heeft de rest ook weinig zin. Ook daar wil ik dus een inventarisatie van maken. Dat moet best te bekostigen zijn met wat hulp van thuis?

Heb Stacie nu ook wat beter leren kennen, leuk! Ben zo blij dat ik het niet alleen hoef te doen! Vanochtend zijn we met de rikshaw naar Danahu gegaan alwaar we de trein terug naar Mumbai hebben gepakt. Wat een geweldig ritje! Deze ochtend was zo niet te beschrijven mooi en gaaf. Rijdend tussen die velden, de boeren, de tribal dorpjes. En toen dat Danahu stadje in waar we nog even op bezoek gingen bij iemand die Stacie kende om te kijken of die nog iemand weet die nurse kan worden (ook een groot probleem die te krijgen). We werden natuurlijk meteen binnengehaald en moesten van alles eten en kregen van alles in de handen gedrukt. Uiterst lief, uiterst lastig te weigeren. Hij wilde ons nog meenemen naar een tempel. Daar vielen we met onze neus in de boter bij een heus traditionele trouwerij. Geweldig om te zien. Al die kleuren, muziek, decoraties en al die kleine tradities. De bruid moest bv de ruimte binnenlopen op handpalmen (van mannen) gevuld met bloemen.

Toen de treinrit. Ook fantastisch. We zaten in een overvolle ladies only coupee, maar ik heb me uitstekend vermaakt in de deuropening kijkend naar alles wat buiten voorbei kwam: uitgestrekte landschappen, vissers, dorpjes, en toen de sloppen in de stad. De reisvibes weer vollop aanwezig!

Ladies only

Goed, met deze fijne herinneringen ga ik mijn bedje in. Hoop zo dat we ook wat nuttigs kunnen doen daar. Ik ga morgen eens flink brainstormen en hopelijk ook info op t net zoeken.